Nýjar kvöldvökur - 01.12.1925, Blaðsíða 10

186
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
»Hver ert þú, ljóta hollenska stelpa!* Hann
hafði sem sje í svipinn steingleymt telpubún-
ingnum. En er hann áttaði sig, vafði hann
mig örmum.
»Pjetur! Svo sannarlega ert þú engli líkur í
útliti, því að þú kemur í konulíki og færir
mjer huggun. Satt að segja, var jeg í meira
lagi hnugginn, er jeg fann þig ekki, og svo
ábreiðurnar — þær voru líka farnar fjandans
til. Hvað hefir gengið hjer á?«
Jeg skýrði honum frá því í sem fæstum
orðum.
»Heyrðu, Pjetur! Jeg er í sjöunda himni
yfir því að sjá þig aftur heilan á húfi. En
ennþá glaðari er jeg þó yfir því, að vita nú
víst, að jeg get treyst þjer, þótt jeg láti þig
einan stund og stund. Nú skal jeg segja þjer
hvað jeg hefi afrekað þóit lítil sjáist þess merk-
in. Jeg tók eftir því á leiðinni hingað um
daginn, að á milli skógar þessa og Vliessingen
er ekkert gistihús. Pess vegna stefndi jeg til
Mtddeiburg og fann eina krá á þeirri leið. En
þar var hver bekkur fullsetinn af hermönnum,
svo að mjer leist ekki á blikuna að leggja þar
til inngöngu, svo að jeg fór þar fyrir ofan garð,
en fann enga fleiri greiðasölustaði. Á heimleið-
inni gekk jeg fram hjá sömu kránni, en í
sama mund og jeg gekk framhjá, kom út einn
af hermönnunum og, að því er virtist, veitti
mjer eftirför. Jeg fór að hvetja sporið og hann
gerði eins og fór mjer því ekki að lítast á
blikuna. Loks náði hann mjer þó og ávarpaði
mig á hollensku, en af því að jeg ansaði engu,
tók hann í Iurginn á mjer, svo mjer þótti ráðleg-
ast að látast vera mátlaus. Benti jeg upp í mig
og gúlgraði upp úr mjer ámátlegnm skrækjum.
Pví næst benti jeg á eyrun og hristi höfuðið.
En ekki vildi hann gleypa agnið, og heyrði
jeg að eitthvað nefndi hann Englendinga.
Grunaði mig, að nú mundi ekki eftir betra að
bíða, rak upp skellihlátur og stansaði. Ætlaði
hann sjer þá að ráðast á mig, en jeg setti þá
fyrir hann fótinn svo laglega, að hann stakst á
höfuðið niður á harðan klakann og fjekk auð-
sjáanlega þrælslega byltu, því að hann stóð
ekki upp aftur, og efast jeg um, að hann sje
raknaður við ennþá. Jeg Ijet haim eiga sig og
tók til fótanna í áttina heim, en ekkert hefi
jeg þó meðferðis, se-u Pjetur getur látið í
svanginn. Seg þú mjer nú þína skoðun á öllu
saman, því að svo segir spakmælið, að vís-
dóminn skuli menn nema af munni barnanna;
og þótt jeg satt að segja aldrei hati sjeð ann-
að koma út úr barnsmunni en mjólkurdrafla,
er þó ekki loku fyrir skotið, að svo kunni þó
að verða í þetta sinn, þvi að ekki ert þú ann-
að en barn, Pjetur.*
§|£»Jæja, ekki er jeg nú ueinn hvítvoðungur,
þótt lítill sje jeg á móts við afkvæmið
hans Fingals, sem þú hefir frætt mig um.
Tillaga mín er sú, að við förum fyrst til
bóndabæjarins. Okkur hefir áður komið hjálp
þaðan; bregðist sú von, verðum við að fara
til Vliessingen og freista gæfunnar.«
O’Brian félst á þetta, og við lögðum á stað
til bæjarins. Pegar þangað kom, sáum við
engan nema varðhundinn stóra, sem stúlkunni
hafði fylgt.
O’Brian gekk til hans, klappaði honum, og
þótt hann urraði, Ijet hann þá O’Brian kom-
ast óhindrað heim að dyrunum, en fylgdi hon-
um þó fast eftir. O’Brian barði, og eftir litla
stund kom telpan til dyra. Hún þekti okkur
auðsjáanlega og gekk strax inn, en hundurinn
lagðist í dyrnar. Að vörmu spori kom konan
út, sú hin sama og orðið hafði okkur sam-
ferða í Vliessir.gen. Hún talaði ágæta frakk-
nesku og sagði okkur, er inn kom, að svo
heppilega vildi til fyrir okkur, að maður sinn
væri ekki heima. Kvaðst hún ekki hafa þorað
að senda stúlkuna með matinn aftur, sakir
þess, að þegar hún var á heimleið frá okkur,
er hún kom með matiun, hafði mætt henni
stór úlfur, sem varðhundurinn hafði þó rekið
á flótta. Hafði síðan verið gerður út liðsafn-
aður til að vinna dýrið og hefði það tekist
síðastliðna nótt. En ætlað hefði hún sjer að
senda telpuna með vistir þennan dag. O’Brian
sagði henni þvínæst hvað diifið hefði á daga
okkar, og hve nær hefði legið við, að jeg yrði