Nýjar kvöldvökur - 01.12.1925, Blaðsíða 4

180
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
tunglið skein á heiðskírum himni. Allar dans-
meyjarnar voru nú horfnar og rauði bjarm-
inn dofnaði, en í hans stað vottaði fyrir silfur-
litri glætu. Hópur skutilsveina í Ijósrauðum
og bláum búningum stóðu hjá okkur með
tendruð blys og niynduðu löng göng, er Lúcíó
benti okkur að ganga um.
»Gangið áfram, fögru konur og virðulegu
herrar,« kallaði hann. »Pessi skyndilagði
Ijóssins vegur leiðir ekki til himnaríkis — það
væru nú líka fremur leiðinleg leikslok — held-
ur til kvöldborðsins. Gangið áfram — fylgið
leiðtoga okkarl*
Öllum var litið á hina íturvöxnu persónu
hans og höfðinglega svip, þegar hann benti
gestunum með annari hendinni. Hefði hann
verið tilvalið verkefni fyrir einhvern málara, þar
sem hann stóð þarna milli tveggja raða af
brennandi blysum. Augu hans leiftruðu af
einhverri óumræðilegri gleði og um varir hans
Ijek grimmúðlegt en þó yndislegt bros. Öll
þyrpingin ruddist á eftir honum með hávær-
um fagnaðarlátum. Hver gat líka staðist hann?
Að minsta kosti ekki nokkur manneskja á þess-
ari fjölmennu samkomu og annars er fátt um
dýrlingana í samkvæmislífinu. Jeg fylgdist með
hinum eins og í einhverri Ieiðslu, alt hringsnerist
fyrir augunum á mjer og jeg gat ekkert hugs-
að — ekki skilgreint tilfinningar þær, sem rjeðu
athöfnum mínum. Hefði jeg haft nokkurn mátt
eða vilja til umhugsunar, þá hefði jeg ef til
vill komist að þeirri niðurstöðu, að þessi stór-
kostlegi gleðskapur væri eitthvað yfirnáttúrlegur.
En jeg hugsaði ekki um annað en stundarnautn,
eins og allir hinir og ekkert út í það, hvernig
hún væri tilkomin, hvað hún kostaði og hvern-
ig hún geðjaðist öðrum. Enn í dag sje jeg og
þekki marga þræla munaðar og hjegómaskap-
ar, sem breyta nákvæmlega eins og jeg gerði
þá! Þeim stendur algerlega á sama um vel-
líðan annara, horfa á hvern skildinginn, sem
þeir verja ekki til eigin lystisemda og eru alt
of harðbrjóstaðir til að hlýða á kveinstafi ann-
ara, hrygð þeirra eða gleði, svo framarlega sem
það viðkemur þeim ekki beinlínis sjálfum. Reir
eyða lífi sínu í fánýtan hjegóma og loka aug-
unum fyrir þeirri staðreynd, að þeir skapa sjer
sjálfir örlög sín — þiuörlög, sem munu reyn-
ast þeim því hræðilegri veruleiki, því meira
sem þeir efast um þau.
í stærstu tjöldunum settust rúm fjögur hundr-
uð gesta að kvöldverði. Hann var reiddur
fram með hinni mestu risnu og var þar gnægð
gómsætra krása. Jeg borðaði og drakk með
Síbyl við hlið mjer og vissi naumast af mjer
innan um allan hávaðann — smelli kampavins-
staupauna, glasaglamrið, diskaskröltið, málæðis-
glamrið og hlátursköllin, en stundum yfir-
gnæfði lúðraþytur og bumbusláttur — allur
þessi gauragangur hljómaði í eyrum mjer og
gerði mig alveg utan við mig. Jeg var fremur
fátalaður við Sibyl, því að ekki er vel hægt að
hvísla ástarorðum að heitmey sinni meðan
hún er að borða fuglasteik og sveppasúpu.
En þegar þessi glaumur Ijet sem hæst, heyrð-
ist klukkan alt í einu slá tólf. Lúció reis þá
upp við enda borðsins með freyðandi kampa-
vínsglas í hendinni.
»Háttvirtu tilheyrendur?« sagði hann og sló
þá öllu í þögn.
»Háttvirtu tilheyrendur!« endurtók hann og
leit hæðnislega á alla þessa matháka, að þvf
er mjer virtist. »Nú er komið lágnætti og
skilnaðarstund vina, hversu góðir sem vera
kunna. En áður en við skiljum, skulum við
ekki gleyma því, að árna veitanda okkar, herra
Geoffrey Tempest, og tilvonandi eíginkonu
hans, ungfrú Síbyl Elton, allra heilla.« Nú
hvað við hátt fagnaðaróp. >Gamall málsháttur
segir, að hamingjan kothi aldrei til manna með
fangið fult, en í þetta sinn sannast sá málshátt-
ur ekki. Rví að þessi vinur vor hefir ekki að
eins aflað sjer auðlegðar, heldur einnig ástar
og fegurðar. Ógrynni auðæfa er góð eign,
en ótakmörkuð ást er betri og bæði þessi
hnoss hafa fallið þessum vini vorum í skaut,
er vjer nú dveljum hjá. Látum oss hrópa
húrra fyrir þeim — og bjóða síðan góða nótt,
en kveðjast ekki, því að jafnframt því, sem jeg
drekk minni hinna tilvonandi brúðhjóna, drekk