Nýjar kvöldvökur - 01.12.1925, Blaðsíða 1

XVIII. árg.
Akúreyri, desember 1925.
12. hefti.
Flagð undir fögru skinni
Eftir Marie Corelli.
(Framhald)
»Af hverju ertu að stynja?* spurði hún.
st’etta er falleg hugsun, en hún á ekki við nú
á tímum — það t'úir engin mentaður maður
á engla nú um stundir.*
>Satt er það að vísu,« svaraði jeg og sviðu
mjer þó þessi orð hennar, því að þau mintu
mig á það, sem jeg helzt vildi gleyma, að hún
vsr sjálf gersneydd allii trú. Næsta sýningin
var »e:nvaldsherrann« — keisari í hásæti sínu.
Að fótum hans kraup aumkvunarlegur hópur
hungraðra og kúgaðra vesaUnga og teygðu til
hans grindhoraðar hendurnar, en hann sneri
við þeim bakinu og Ijest ekki sjá þá. Hinsveg-
ar virt st hann vera að lilusta á, hvað maður
einn, sem eftir undirgefni sinni og smjaðurs-
brosi að dæma, hlaut að vera ráðgjafi hans og
trúnaðarmaður, var að hvísla að honum. Pessi
trúnaðarmaður hjelt á brugðnum rýtingi fyrir
aftan bakið og var reiðubúinn að reka hann í
hjarta herra síns. »Rússland!« hvísluðu sumir
gestanna þegar dimdi á leiksviðinu, en þelta
hviskur varð brátt að undrun og lotningu, þeg-
ar tjaldið var hafið upp aftur fyrir næstu sýn-
ingu, sem var »Afkymi Helvítis.* Pessi syning
var vissulega frumleg og alls ólík þeirri hug-
mynd, sem menn gera sjer alment um þann
stað. Við sáum dimma og tóma hellisholu, er
glilraði á víxl af ís og eldi. Stórir klakadröngli
ar hengu niður úr loftinu og fölleitum log-
um skaut upp um gólfið. lnni í dimmunni
grilti í einhverja veru, sem var að telja gull-
peninga eða eitlhvað, sem líktist gulli. Jafn-
framt því sem peningarnir ultu gegnum draugs-
greipar hans, breyttust þeir og urðu að eldi.
Petta var nú auðskilin áminning — þessi glat-
aða sál át!i sjálf sökina á pislum sínum og jók
altaf á kvalir sínar. Mynd þessi var aðdáanleg
að því er snerti skifti Ijóss og skugga, en jeg
var feginn fyrir mitt leyti, þegar henni var lok-
ið. Pað var eitthvað í andlitsdráttum hins glat-
aða syndara, sem minti mig á vofurnar þrjár,
er mjer höfðu birst í þeirri sýn, er jeg sá
nóltma sem Lynton greifi rjeði sjer bana. Rá
kom »Sáð spillingarinnar* og sást þá ung og
fögur stúlka. Hún lá fáklædd á skrautlegum
legubekk og hjelt á skáldsögu í hendinni, en
titill hennar blasti við áhorfendunum, og albr
könnuðust við hana. Umhverfis hana á góifinu
og á stól hjá henni lágu aðrar bækur svipaðs
efnis og lostheitar mjög. Titill þeirra sneri að
okkur og gátum við sjeð nöfn höfundanna.
»Petta er býsna djarflegtl* sagði kona ein
fyrir aftan mig. »Skyldi nokkur af þessum höf-
undum vera staddur hjer?«
♦ Rað gerir ekkert til, þó svo væri,« sagði
sessunautur hennar og hló lágt. »Ress háttar
rithöfundar mundu telja þetta ágætis auglýs-
ingu.«
Síbyl horfði á myndina, Iitverp í framan og
dapurleg til augnanna.
»Retta er sönn mynd,« hvíslaði hún lágt.
»Átakanlega sönn, Oeoffrey.*
23