Nýjar kvöldvökur - 01.12.1925, Blaðsíða 11

NÝJAR KVÖLDVÖKUR
187
fangaður, er úlfnrinn var drepinn, og enti rneð
því, að nú værum við á leið til Vliessingen
aftur, þar sem við sæum okkur e'kki annars
úrkosta.
»Jeg hefi heyit, að Pierre Eustache hafi
komið heim í gær,« sagði konan, »og held
jeg, að þið væruð þar betur komnir en hjer,
því fáa mun gruna, að þið leyuist ,í næsta húsi
við hermannaskálana.*
»Ætlið þjer að vera okkur hjálpleg með að
komast þangað?*
»Jeg skal sjá til, — en eruð þið annars
ekki matar-þurfar?«
»Jú, jafnsoltnir mönnum, er ekki hafa mat
bragðað í tvo sólarhringa.*
»Mon Dieu! C’est orai. (Guð minn góður!
Pað er satt). Jeg var búinn að steingleyma
því, að svo langt er síðan. En hinn saddi
veit ei, hvað hinn svangi Iíður.«
Sagði hún svo eitthvað við telpuna, senr bar
mat á borð í skyndi, sem við gleyptum í okk-
ur með græðgi.
Fyrir miðnætti vorum við steinsofnaðir við
eldstóna. í dögun vakti konan okkur. Hafði
hún alt tilbúið til torgferðar, vagninn var fylt-
ur grænmeti og hestinum beitt fyrir. Konan,
jeg og telpan settumst upp í vagninn, en
O’Brian stýrði hestinum eins og síðast. A't
gekk vel og við sluppum athugasemdalaust fram
hjá hliðvörðunum, og tíu mínútum síðar, geng-
um við inn í veitingahús hafnsögumanns-
ins, sem fult var af hermönnum. Gengum
við beina leið til litla herbergisins, en hittum
þar fyrir bæði hjónin, sem eftir öllu að dæma
höfðu verið að ræða um okkur.
»Jæja, þeir koma þá þarna sjálfir, Eustache.
Hermennirnir, sem sáu þá ganga hingað inn,
trúa því líklega illa, að þetta sé í fyrsta sinni,
sem þeir koma hingað, þólt þú ættir að fram-
selja þá. Jeg ætla ekki að leggja til málanna
um samninga ykkar á milli, en það ætla jeg
að láta þíg vita, Eustache, að jeg hefi þiælkað
og þvælst hjer í þessu gistihúsi þínu nótt og
nýtan dag, þjer til hagsmuna, en ætlir þú að
neita mjer og fjölskyldu minni um þennan litla
greiða, verð jeg ekki lengur búslýra fyrir þig
í þessu húsi.«
Frú Eustache fór síðan út með mágkonu
sinni og telpunni, en O’Brian ávaipaði strax
manninn: »Jeg lofa yður hjermeð eitt hundrað
gulldölum, ef þjer annað tveggja seljið okkur
einhverstaðar á land á stiöndum Englands, eða
komið okkur á skipsfjöl á einhverju ensku her-
skip:, og geti þetta orðið innan viku, bæti jeg
tuttugu dölum við.« Að því búnu tók O’Bri-
an upp fimtíu gulldalina, er Celestia hafði gefið
okkur og lagði þá á borðið, því ennþá áttum
við dálítið eítir af okkar peningum. »Takið
þetla sem fyrirframgreiðslu og vott þess, að
mjer búi ekki hrekknr í hug. Eigum við þá
að segja, að með þessu sjeu kaupin útkjáð eða
ekki?«
»Jeg hefi aldrei heyrt þess getið, að fátækur
maður hafi staðist fortölum konu sinnar, þegar
þeim hafa fylgt hundrað gulldalir,« sagði hafn-
sögumaðurinn brosandi og sópaði til sín
gullinu.
»Rjer hafið kanske ekkert á móti því að
leggja á stað í kvöld. Pjer græðið á því tíu
dali í viðbót,« sagði O’Brian.
»Jeg ætla að reyna að ná í þá lika,« sagði
Eustache. »Mjer þykir því betra sem jeg kemst
fyr á stað, því að ekki gæti jeg leynt ykkur
hjer lengi. Við skulum nú rabba eitthvað sam-
an þangað til við leggjum á stað, því að þess
er enginn kostur meðan bjart er.«
Fengum við okkur þá sæti og hóf O’Brian
upp flóttasögu okkar og skemti hún vel hafn-
sögumanninum.
í rökkurbyrjun Ijet hann okkur klæðast há-
sétabúningi og bauð okkur að fylgja sjer rösk-
lega eftir. Pegar hann fór fram hjá varðflokkn-
um, sem þekti hann vel, sagði einn hermað-
urinn:
»Hvað er þetta! Eruð þjer strrx að draga
út á djúpið aftur? Nú hafið þjer lent í rifr-
ildi við kerlinguna.«
Hlóu þeir allir að þessu og við líka. Er
niður kom í fjöruna, settumst við í kænu hans,
rerum henni út að haf- sögumannsskútunni og
24*