Nýjar kvöldvökur - 01.01.1953, Blaðsíða 19

N. Kv.
UNDIR LJÓNSMERKINU
11
Grímumaður lét sér þetta nægja, og það
sem eltir var leiðarinnar, þögðu þeir, þang-
að til báturinn lenti nákvæmlega á sama
stað og í fyrra skiptið.
„Eg verð álíka lengi burtu og um dag-
inn,“ mælti maðurinn, um leið og hann
steig á land.
Henry læddist á eftir honum í myrkrinu.
Róðrarmenn í Feneyjum notuðu aldrei skó,
og Henry tók líka oft af sér skóna, þegar
liann var í kvöldferðum sínum, þ\’í að það
var þægilegra. Honum var auðvelt berfætt-
um að læðast á eftir grímumanninum, svo
að lítið bæri á, en lét vera talsvert bil á milli
þeirra, því að hvergi var þar neitt til að dylj-
ast á bak við.
Eins og Henry liafði búizt við, gekk mað-
urinn ekki í áttina til fiskimannakofanna,
heldur gekk hann í sveig niður við flæðar-
málið. Allt í einu heyrði Henry áraglamur
og sá bát lenda við sandinn, hér um bil mitt
á milli sín og mannsins, sem hann var að
elta. Hann lagðist endilangur niður í sand-
inn og sá tvo menn stíga upp úr bátnum og
ganga í sömu átt og sá, sem á undan var.
Henry stóð þá upp aftur og fór ofurlítinn
krók til þess ræðarar bátsins yrðu hans ekki
varir og hélt svo áfram í slóð hinna þriggja
manna.
Þegar menn þessir höfðu gengið spijlkorn
eftir fjörunni, sneru þeir inn á hólminn, og
Henry á eftir þeim. Þar námu þeir staðar
við dökka þústu, sem stóð upp úr sandin-
um. Var það hús, og Henry heyrði mennina
drepa á dyr; einhver lágraddaður spurði,
hverjir væru þar á ferð, opnaði fyrir þeim,
og þeir hurfu allir inn í húsið.
Henry laumaðist gætilega í kringum hús
þetta; það var allstór timburhjallur og stóð
út af fyrir sig milli tveggja sandhóla. Laus-
um sandi hafði verið mokað upp með veggj-
unum, og við það var hvorki garður né hlað,
gluggahlerar voru lokaðir, og hvergi sást
glæta af ljósi. Þegar Henry hafði skoðað
skúrinn á allar hliðar, settist hann í dimrnu
skoti nærri dyrunum og beið átekta.
Aftur lieyrði hann fótatak í sandinum,
þrjú högg á hurðina og rödd inni fyrir, sem
spurði: „Hver er þar?“ ,,Nauð 1 eytarmaður,“
var svarað. „Hvað gengur að þér?“ var spurt.
„Mér er illt innan um mig,“ var svarað —
og þá voru lokur dregnar frá hurðu, hún
opnuð og manninum hleypt inn.
Enn þá komu fjórir menn og var hleypt
inn; spurningar og svör voru alltaf hin
sömu. Þegar ekki virtust fleiri ætla að bætast
í hópinn, bjóst Henry við, að allir væru
komnir til stefnu. Hann lá þarna endilang-
ur í sandinum og fór að bora gat í grautfúið
þilið, og gekk það bæði fljótt og vel, svo að
liann gat gægzt inn. Sá liann þá tólf menn
sitja við borð inni fyrir. Þrjá eða fjóra af
þeim, sem hann sá frarnan í, þekkti hann að
nafninu; allir voru þeir af góðum ættum,
tveir þeina í borgarráðinu, en voru ekki í
hóp tímenninganna. Einn sat við enda
borðsins og var að tala, en þó að Henry legði
eyrað að gatinu, gat hann ekki greint annað
en óskýrt muldur. Hann reis gætilega á fæt-
ur, sópaði sandi fyrir gatið á þilveggnum og
jafnaði sem bezt hann gat yfir bælið, þar sem
liann hafði legið. Síðan læddist hann að
hinni skúrhliðinni og boraði þar annað gat
á þilvegginn, til þess að geta séð framan í þá,
sem áður höfðu snúið baki að honum.
Einn þessara manna var Pétur Sarto. Ann-
an mann þekkti hann ekki, en af klæðaburði
lians þóttist hann sjá, að hann væri ekki Fen-
eyingur, lieldur að líkindum Ungverji. Hin-
ir voru almúgamenn, og einn þeirra þekkti
Henry að var virðingamaður mikill meðal
fiskimanna og sjómanna borgarinnar. Svo
voru tveir enn þá, sem hann ikannaðist ekk-
ert við.
Af því að Henry hafði verið næstum því
heila klukkustund að bora götin á þilvegg-
inn og gera atliuganir sínar, datt honum í
hug, að nú væri honum ráðlegast að snúa
aftur til bátsins, enda væri ekki eftir neinu
3*