Nýjar kvöldvökur - 01.01.1953, Blaðsíða 33

N. Kv.
VALGERÐUR
25
dettur þó víst ekki í hug að bendla hana
við Skúla. Þér hafið líklega heyrt þennan
svívirðilega þvætting, að Skúli hafi átt barn
með henni, sem var algerður uppspuni.
Það er svo voðalegt, hvað menn leika sér
að lýginni og fótumtroða sannleikann,“
og fröken Anna stundi þungan yfir vonzku
mannanna.
„Er Skúli þarna á sama stað?“ spurði Sól-
veig gætilega.
„Já, og hann hefur það heldur en ekki
bærilegt. Húsbóndinn hækkar laun hans á
hverjum rnánuði, og hann er búinn að láta
smíða sér ansi snoturt hús, og þar er reglu-
lega fínt hjá ungu hjónunum.. Frúin lýsti
þessu öllu í bréfi til mín.“ Fröken Anna
var aftur orðin broshýr og hellti nú í bolla
handa sér. „Og nú hrópum við ferfalt húrra
fyrir hjónunum!" kallaði hún upp og lyfti
bolla sínum.
Flestar stúlkurnar fylgdu hennar dæmi,
þótt húrrahrópin yrðu heldur dauf og ósam-
róma.
„Mér finnst ég heyra allt þorpið endur-
óma hamingjuóskir okkar!“ sagði Anna
brosandi. „Nú er kaupmaðurinn að veita
verkamönnunum vín inni í skrifstofu sinni,
og í kvöld verður boð hjá okkur: Læknis-
fjölskyldan, hreppsnefndarmennirnir og
helzta fólkið í þorpinu."
Þegar gosdrykkirnir voru tæmdir, þökk-
uðu þvottakonurnar fyrir sig og tóku síðan
aftur til starfa.
„Ég skil bara ekkert í,“ sagði einhver
þeirra, „hvaða ógnar viðhöfn þetta er hjá
Jenssen, alveg eins og Skúli hefði náð í ein-
hverja prinsessu."
„Honum hefur þótt vænt um, að Skúli
festi ráð sitt, hver svo sem konan er,“ sagði
önnur. „En hvað segir þú, Guðlaug?“
„Ég segi aðeins það, að ég trúi ekki einu
orði af rausinu úr henni Onnu gömlu!“
„Nú, giftur er hann þó, það er þó ævin-
lega satt.“
„Já, það er líka allt og sumt! Ég gæti
bezt trúað því, að Jensi væri skít-óánægður
með allt saman og gerði þetta bara til að
slá ryki í augu fólks. Hann er svo sem nógu
tvöfaldur til þess!“
„Alltaf býrð þú eitthvað til.“ sagði Sól-
veig hlæjandi. „En Skúli er nú samt orðinn
reglumaður, og það er vel farið.“
„Já, það er kraftaverk," sagði Guðlaug
og bætti svo við, — um leið og hún horfði
hugsandi fram fyrir sig:
„Þegar aðrar eins roluvellur verða að
mönnum, er það fyrir áhrif góðrar og mik-
illar konu. Og þau hljóta að hafa komið
frá annarri en Ellu! Þar stendur einhver
önnur á bak við. — Máske Valgerðnr!"
ENDIR.
Draumvísa.
(Handrit Halldórs Stefánssonar, fyrrv. alþm.).
Nokkru eftir aldamótin 1900 fórst maður
að nafni Sveinbjörn á leið milli bæjanna
Fagraness og Gunnólfsvíkur á norðurströnd
Bakkaflóa. Var álitið, að snjóflóð hefði tekið
hann á sjó út. Nokkru síðar fannst lík hans
rekið á fjöru á þessum slóðum.
Stuttu síðar fórst af færeysku skipi á
Bakkaflóa norðanverðum maður, sem
Marteinn hét. Búizt var við, að lík hans
bærist á land, en það varð ekki.
Þá var það, að húsfrú Guðrúnu Þorláks-
dóttur á Skálum dreymdi þessa vísu:
Undir köldum unnarstein
aldan kremur náinn.
Þar sem Steinbjörns bárust bein,
bíður Marteinn dáinn.
Stuttu síðar fannst rekinn handleggur af
Marteini, þar sem lík Steinbjörns hafði áð-
ur rekið.