Nýjar kvöldvökur - 01.01.1953, Blaðsíða 35

N. Kv.
SVEINN SKYTTA
27
þetta. Það væri mér erfiðara erindi en hitt.“
Sveinn hristi höfuðið, hann rétti henni
heilu höndina og sagði: „Þú þarft ekki að
kvíða því, þótt þú gerðir þetta, Anna mín.
Það veit Guð, að milli mín og hennar er
öllu lokið. Og þótt hún lægi biðjandi fyrir
fótum mínum, stoðaði það hana ekkert. Því
er öllu lokið.“
Svipur konunnar var enn efablandinn, en
hún svaraði engu, kinkaði aðeins kolli og.
fór út. Uti fyrir var stormur og regn af hafi
inn eftir Presteyjarflóa.
„Ég held helzt, að höfuðsmaðurinn sé far-
inn þaðan,“ sagði Ib rétt á eftir, „ég hef ekki
séð honum bregða fyrir síðustu dagana, aft-
ur á móti hef ég séð Körbitz riddara vera þar
iðulega. Snemma í morgun sá ég hann á
gangi í Örremandsgaards skógi við hliðina á
Surtlu gömlu, kerlingarskassinu. Er þau
urðu mín vör, gekk riddarinn dálftið á und-
an og hætti tali, en Surtla gamla glotti og
steytti hnefann að mér. — „Þökk fyrir síðast,
Ib Abelsson!" hrópaði hún. — „Nú höfum
við hitzt tvisvar, og minnstu þess, að ef við
hittumst í þriðja sinn, þá skal þínum dög-
um vera lokið“.“
„Hvar hafið þið hitzt áður?“
„Manstu það ekki? I fyrsta sinn norð-
ur við Lellinge kvöldið sem við fórum yfir
Kjögebugt með peningana. Þá batt ég liana
á höndum og fótum og tróð klútnum mín-
um upp í hana og skákaði henni við hliðina
á Manheimer, sem við töldum þá algerlega
úr sögunni. Hitt skiptið var hérna um nótt-
ina, þegar við vorum á sveimi umhverfis
Höfdingsgaard til að leita að vaði yfir síkin.
Þá hitti ég Surtlu inni í kjarrinu, þar sem
hún kom vagandi með heilmikinn poka af
dóti, sem hún hafði laumast til að tína sam-
an uppi í höllinni og farið síðan út um
leynigöngin, sem presturinn minntist á. Ég
tók pokann af henni og skilaði síðan ráðs-
manninum honum, og það er sennilega út
af þessum viðskiptum okkar, sem hún er svo
gröm í minn garð.“
Litli sonur Sveins hafði setið við borðið
um hríð og verið að glúra í stafróf, sem
rispað hafði verið í dálítinn trjábút og var
kallað stafaspjald. Nú hengdi hann spjaldið
á vegginn, og er þögn varð eftir síðustu orð
Ibs, gekk drengurinn yfir til föður síns og
sagði:
,,Heyrðu, pabbi, fyrst þú meiddir þig
svona og getur ekki farið út, þá verðurðu
líklega lengi heima hjá okkur?“
„Hvers vegna spyrðu um það, drengur
minn?“
„Af því að mamma er alltaf svo sorgbitin,
í livert sinn og hún segir, að þú sért úti í
leiðangri. Og svo fer hún alltaf út í glugga,
þegar einhver kemur fram hjá, til að líta
eftir, hvort það sért ekki þú. Svo les hún
bænirnar sínar og kennir mér þær líka, og
hún er oft að gráta á nóttunni, þegar þú
heldur að hún sofi. Þegar þú ert heima, læt-
ur lnin ekkert bera á þessu og talar og hlær,
en undir eins og þú ert farinn, er ekkert
gaman lengur."
„Æ, við skulum ekkert vera að fást um
þetta,“ sagði Ib, „og nú verður Sveinn lengi
heima.“
„En þú mátt heldur ekki tala um hana
þarna upp frá,“ sagði drengurinn.
„Hverja?“ spurðu báðir mennirnir for-
viða.
„Ég veit ekki, hver það er, og mamma
segir bara liana, og svo verður hún líka sorg-
bitin, en þegar ég spurði hana einu sinni, af
hverju hún væri að gráta, þá klappaði hún
mér á kinnina og sagði: Æ, það er ekkert,
litli drengurinn minn! Hlæðu bara og
leiktu þér í kvöld. Þegar þú verður stór,
munt þú líka gráta, eða valda því, að aðrir
gráti.“
Það er alltaf að hvessa," sagði Ib og gekk
út að glugganum. „Og nú er orðið svo
dimmt, að maður sér ekki út úr augum.“
„Aumingja Anna,“ sagði Sveinn, „bara að
hún færi nú að koma aftur. Nú svíður mig
ekki lengur í sárið, og ég býst ekki við, að