Nýjar kvöldvökur - 01.01.1953, Blaðsíða 29

N. Kv.
VALGERÐUR
21
Valgerður var á förum. Skipið hafði blás-
ið einu sinni til burtferðar, er hún gekk
heim að liúsi Jfenssens kaupmanns og drap
á dyr. Nokkrum dögum áður hafði hún skil-
að af sér á hreppsnefndarfundi peningum
þeim, sem um var samið, og hafði Jenssen
þótt það drjúgur skildingur. En það vissi
liann ekki, að fullur fjórði hluti þess var
af eigum Valgerðar sjálfrar.
Fröken Anna kom til dyra. Þær Val-
gerður höfðu ekki sézt síðan við sjúkrarúm
Ellu. „Sælar og blessaðar," sagði hún glað-
lega og rétti fram höndina.
Valgerður tók kveðju hennar og spurði,
livort kaupmaður væri heima.
,,Já, gerið þér svo vel.“ Þær gengu síðan
til skrifstofu, Anna opnaði dyrnar og Val-
gerður gekk inn.
„Nú má bjóða yður kaffisopa að skiln-
aði,“ sagði Anna.
„Nei, þakka yður fyrir, nú má ég ekkert
standa við,“ Jensen bauð henni sæti, en hún
afþakkaði það.
„Og nú ætlið þér til Hafnar,“ sagði hann
glettnislega og leit beint í augu henni.
„Svo er ákveðið," mælti hún og mætti ró-
leg augum lians.
„Þér berið Skúla kæra kveðju mína, því
að hann hittið þér eflaust."
„Já, það geri ég mjög bráðlega.“
Gleðibjarma brá á andlit Jenssens. „Bú-
ist þér máske við, að hann mæti yður við
skipsfjöl?"
Valgerður leit undan. Hún fann, að hún
hefði sagt tveimur orðum of rnargt og sagði
því aðeins: „Um það get ég ekkert sagt.“
Jenssen hló og mælti: „Þið hafið það alla
vega, unga fólkið.“ Hann tók hatt sinn og
sagði síðan: „Nú fylgi ég yður til skips, ekki
mætti Jrað minna vera.“
„Þess gerist ekki þörf,“ mælti Valgerður,
„Oddný vinkona mín bíður úti á götunni.“
Þau gengu fram í forstofuna. „Ég von-
ast til að sjá yður aftur á heimili mínu, þótt
einhverjir tímar kunni að líða,“ mælti Jens-
sen. Andlit hans var allt eitt bros. „Og svo
óska ég yður til hamingju.“
„Með sjóferðina —“ sagði Valgerður bros-
andi.
„Já, — og allt.“ sagði hann íbygginn.
„Ég þakka yður fyrir það.“ Síðan kvaddi
Valgerður í skyndi og gekk hratt burtu. —
Það lá vel á Jenssen næstu daga, og Jró
fullkomnaðist ánægja hans, er hann fékk
símskeyti frá Skúla, dagsett sarna daginn,
og skipið átti að koma til Hafnar. Skeytið
var svohljóðandi:
„Giftist í dag, nánar í bréfi.“
Verkafólk Jenssens vissi ekki, hvaðan á
sig stóð veðrið daginn eftir, Jregar hann
gekk á milli þess, nam staðar öðru hvoru
og spjallaði við það eins og jafningja sína.
Þegar hann gekk frá jrvottakonunum, eftir
að hafa spaugað við yngri stúlkurnar og tal-
að vingjarnlega við Jrær eldri, horfði Sólveig
á eftir honum og mælti:
„Gaman væri að vita, af hverju gamli
maðurinn er svona glaður í dag. Það er víst
ekki smáræðis liapp, sem honum hefur
hlotnazt.“
„En ef einhver okkar stúlknanna vissi
það nú samt,“ sagði Guðlaug, og sauð niðri
í henni hláturinn.
„Þú værir víst búin að segja okkur það,
hefðirðu haft nokkra hugmynd um það.“
„O, ég get nú Jragað stundum. — Ég vissi
þetta strax í gærkvöldi, en ég trúði því ekki,
fyrr en ég sá glaða smettið á Jensa gamla!“
„Jæja, en hvað er það þá?“
„Hvorki meira né minna en það, að
Skúli er giftur!“
„Og hverri?“ spurðu fleiri en ein sanr-
róma.
„Það fylgdi nú ekki með fréttinni. En
eitthvað rámar víst sá gamli í það. Hafið
þið ekki veitt því eftirtekt, að hann er í
raun og veru allt annar maður, síðan Val-
gerður fór?“
„Hvað kemur það þessu máli við?“ spurði
ein Jreirra.