Nýjar kvöldvökur - 01.01.1953, Blaðsíða 28

20
VALGERÐUR
N. Kv.
um: — Mér líður vel, en þrái sarnt eigið
heimili, og ef Ella er á lífi og sams hugar
og þegar ég fór, afhendirðu henni bréf
þetta, sem þú mátt gjarnan lesa, og stuðl-
arðu með því að heimilisstofnun minni. Þú
veizt allt um hagi Ellu, því að þið hljótið
að vera vinkonur síðan þú tókst hana að
þér til að annast hana. Ég bíð óþreyjufullur
svars ykkar beggja.“
Nú var Valgerður í vanda stödd. Móðir
Ellu hafði dáið um veturinn, og fyrir fáum
dögum hafði Ella beðið Valgerði að láta sig
vita, ef byðist góð vist fyrir sig, því að faðir
sinn vildi hætta búskap. Og að Ella unni
Skúla enn, vissi Valgerður einnig. En væri
liann nú nógu einlægur? — Hún læsti niður
bréfin, fleygði sér í kápu og gekk ofan að
skipinu, sem enn lá við bryggju. Ekki væri
óhugsandi, að með því væri einhver, sem
hún þekkti og gæti sagt henni eitthvað nán-
ara um Skúla.
Hún hafði gengið nokkra stund um jril-
far skipsins, er slegið var létt á öxl hennar
og boðinn góður dagur. Hún sneri sér
snöggt við og stóð þá frammi fyrir kaup-
manni þeim, er fyrrum hafði séð um leg-
steininn á gröf unnusta hennar. Það glaðn-
aði heldur en ekki yfir Valgerði. Þennan
mann gat hún spurt.
Þau gengu afsíðis á skipinu, og síðan bar
hún fram spurningar sínar. Já, kaupmað-
urinn þekkti Skúla og húsbónda hans, og
hann dáðist mjög að Skúla sem reglumanni
á allan liátt, og það sagðist hann hafa heyrt
húsbónda Skúla segja, að hann vildi einna
sízt missa liann af sínu fólki, og væri þá
mikið sagt, því að hann hefði bæði margt
og gott starfsfólk.
Þau töluðust við urn hríð, og að því
loknu fór Valgerður heim til sín aftur.
Sendi hún síðan dreng til Ellu og bað hana
að finna sig þá um kvöldið.
„Nú hefurðu eflaust augastað á einhverri
góðri vist handa mér,“ sagði Ella brosandi,
er þær sátu sanran í stofu Valgerðar. „Það
kernur mér vel, því ég hef enga fengið
ennþá.“
„Já, ég býst við því,“ mælti Valgerður,
„en þó ræður þú nú mestu um það sjálf.
Ég var einu sinni beðin fyrir kveðju til þín
ag dró það nokkra daga að skila henni, en
nú er það bréf innan í til mín, sem ég ætla
að skila tafarlaust. Mér var að vísu leyft að
lesa það, en ég ætla að láta þig njóta gleð-
innar yfir því að lesa það fyrst.“ Hún fékk
Ellu nú bæði bréfin og settist að svo búnu
við gluggann og horfði út.
Nú leið dálítil stund í algerðri þögn. Svo
heyrði Valgerður létt fótatak að baki sér,
og Ella lagði brosandi andlitið undir vanga
hennar.
„Þú ert víst að hugsa um að taka vist-
ina,“ sagði Valgerður og tók atlotum
liennar.
,Ef þú bara vissir hve ég er sæl,“ sagði
Ella feimin. „En heldurðu ekki, að ég verði
honum til minnkunar, ég sem kann svo lítið
og hel' svo fáa séð?“ Það brá skugga á bjarta
andlitið glaða.
Valgerður klappaði á kinn hennar: „Það
þarftu ekki að vera hrædd um. Ástin finnur
ætíð rétta leið, því að hún reynir aldrei
að sýnast. En ef þú flytur til hans bráðlega,
held ég það væri réttast, að ég skrifaði hon-
um fyrst.“
„Já gerðu það góða. En svo er annað. Við
megum ekki láta aðra vita þetta hér en
pabba.“
„Það er réttast, að enginn hafi það til um-
tals hér, fyrst um sinn,“ sagði Valgerður.
Þegar skip á leið til útlanda kom næst við
í Skagaþorpi, fór Ella með því, og var látið
heita, að hún ætlaði til hinnar þriðju inn-
lendu hafnar, þar sem skipið ætti að koma
við. Valgerður fylgdi henni á skipsfjöl og
hafði tal af stýrimanni, um leið og luin
leysti farseðil hennar. Og að tæpum mánuði
liðnum ætlaði hún sömu leið sjálf.