Hrópið - 01.09.1905, Blaðsíða 10

10
þess, að Gyðingar vildu ekki hans réttu sið-
fræði, sögðu hann villumann, er leiddi almúg-
ann afvega.
Gyðingar þóttust réttlátir af lögmálinu,
sem þeir brutu. Samvizkuna hirtu þeir ekk-
ert um. Þeir höfðu svæft liana svo fast, að
þeir forhertu hjartað; gerðu alt sem þeir gátu
til að fylla mæli synda sinna. Af verkum
skrifllærðra Gyðinga sézt, hvað guðstrú þeirra
varð ófarsæl fyrir Gyðingaþjóðina alt til þessa
tíma.
Heiðindómurinn, drambið og mannvonzk-
an heíir verið Gyðinga átrúnáður. Þá þyrsti
eftir veraldlegu valdi, er þeir voru búnir að
missa í hendur heiðingja, en voru þó mikið
verri en heiðingjar. Þá vantaði menning eins
mikla, eftir anda þeim, er þá drotnaði í lieim-
inum.
Hafi Gyðingar verið sú útvalda þjóð guðs,
sem eg skal elcki móti mæla, þá skildu þeir
ekki sína útvalningu, elskuðu meira myrkur
enn ljós, meira þrælarétt enn barnarétt, og
skal eg tala um það síðar.
Sá fyrsti útvaldi barnafræðari var Messías.
Hann kendi að eins elsku til guðs og náung-
ans. Messías kendi í dæmisögum. Dæmi-
sagan um þann hrasaða, sem presturinn og
lögfræðingurinn gengu fram hjá, sýnir ljós-