Barnabók Unga Íslands - 01.01.1910, Blaðsíða 12

12
Sem lieimlands á örnunum, brenna?
Hjer blasa þau við oss, þau bólin vor,
Þar börn höfum leikið og i'yrsl stigið spor.
Sjá, himinn og grundir og girðandi sær
Og gnípur og vötnin, sem streyma,
Og túnin og bæir og tindarnir fjær,
Alt tjáir: »Hjer eigið þið heima«;
Oss fætl hefur land þetta, löstrað og nært,
Það framvegis byggjum og oss er það kært.
Það vitum vjer einnig, að arf hlulum þann,
Sem eigum vjer sjálfir, — ei aðrir;
Vorl eigið, sem gott er, vísl gagnasl oss kann,
Því girnumst ei lánaðar fjaðrir,
En virðum vort þjóðerni’ og vörðum vort jeg
í veikleika sterkir, þó auðnan sje treg.
Ei nægir að slíkt hljómi á munni hvers manns;
Vorn móð og vorn kjark skulum hrýna.
Að vjer sjeum brotnir af bergi vors lands,
Það ber oss í verkinu að sýna;
Já, verjum þess sóma og heíjum þess hag,
Þó liöldum vjer rjetllega þess og vorn dag.
Ó styrkist til hauðurs vors trygðanna taug,
Og tjáð verði í reyndinni skýrast,
Að hugð fylgdi málinu’ og munnur ei laug,
Sem móðurjörð heitið vann dýrast,