Ægir - 01.08.1917, Síða 9

ÆGIR
113
íirðritunartæki. Hann getur þá frá skrif-
stofu sinni milliliðalaust talað við skip-
stjóra sína, gefið þeim fyrirskipanir og
fengið frá þeim fréttir. Menn kunna að
segja, að þráðlausa sambandið sé opið
öllum þeim, er tæki hafa, en því er þar
til að svara, að uppfundning þráðlausa
firðtalsins er einmitt stórt spor í þá átt,
að halda þráðlausum firðviðskiftum leynd-
um fyrir öðrum stöðvum. Byggist það á
því, að ávalt er sent með ákveðinni öldu-
lengd og eiga eigi aðrar stöðvar en þær,
sem stilla sig fyrir þá öldulengd, sem sent
er með, að fá skeytin. Þetta hefir þó ekki
orðið svo í reyndinni, því að kerfin hafa
ekki verið svo fullkomin, að hægt væri að
stilla stöðvarnar svo nákvæmlega saman.
Kemur það af þvi, að þær senda frá sér
meira og minna hamlaðar öldur. Til þess
að geta náð nákvæmri samstillingu, þurfa
stöðvarnar að senda út frá sér óhamlaðar
öldur, en það eru einmitt þær, sem þarf
til þráðlauss firðtals.
Öryggi á sjónurn.
Auk þæginda þeirra og þess hagnaðar,
sem útgerðin getur haft af þráðlausum
firðviðskiftatækjum á skipunum, er öryggi
sú fyrir skipið og áhöfn þess, sem leiðir
af þeim. Við þekkjum ótal dæmi þess, síð-
ustu árin, að þráðlausa firðritunin hafi
bjargað bæði mönnum og skipum, er slys
hefir borið að höndum úti á regin hafi.
Eg ætla hér að nefna að eins tvö dæmi,
sem flestum munu kunnug vera. Annað er
»Titanic«-sIysið, þegar nál. 1600 manns
fórust, en nál. 700 komust af og er óhælt
að segja að þeir geti þakkað þráðlausu
tirðrituninni líf sitt. Að fleiri björguðust
ekki, var ekki þráðlausu firðrituninni að
kenna, heldur var það vegna ills útbún-
aðar skipsins á björgunartækjum. Hefði
»Titanic« ekki haft þráðlaus firðritunar-
tæki, eru miklar líkur til, að þessir 700
liefðu líka farist. Hitt dæmið er »Volturno«,
sem brann á miðju Atlanzhafi í október
1913. Með þráðlausri firðritun voru 10
skip kölluð að til hjálpar, en svo var
slæmt í sjóinn, að þau urðu að bíða
í nærri sólarhring áður en hægt var að
koma út bátum. Þar björguðust 521 manns,
eða allir nema nokkrir, sem í ofboði höfðu
hlaupið útbyrðis, eða farið í bála skipsins
áður en skipin komu til hjálpar; þeir bát-
ar fórust allir. Slík dæmi sem þessi eru
nú lil svo hundruðum skiftir. (Frh.)
Um bjargráð á sji.
Á hinu siðasta Fiskiþingi var borin upp
og samþykt svohljóðandi tillaga:
»Fiskiþing Islands ályktar að beina því
til Fiskifélagsstjórnarinnar, að hún íhugi
grandgæfilega bjargráð á sjó, og leggi fyrir
næsta Fiskiþing ákveðnar tillögur um
þetta efni«.
í þrjú ár hefir nú »Ægir« öðru hvoru
ílutt ritgerðir um þetta efni, og auk þess
hafa greinar um sama efni birst í öðrum
blöðum landsins, en til þessa hefir það
lítinn árangur horið, sem skrifað hefir
verið, og þó snerist maður, sem
ekki stundar sjó, drengilega við, þegar
hin fyrsta grein um rekakkeri birtist á
prenti. Það var kaupmaður Sigurjón
Pétursson hér í bæ, sem þegar lét sauma
nokkur og hafði á boðstólum. Nokkur
þeirra voru keypt, en ekkert hefir heyrst
frá neinum formanni, hvernig tækið hafi
reynst, að undanskildum einum, sem gaf
því þann vitnisburð, að það væri ónýtt.
Hafði hann reynt það, en það hafði ekki
þá verkun, sem hann hjóst við, sem ekki
var heldur von, þar eð við nánari rann-
sókn uppgötvaðist, að hann hafði keypt