Ægir - 01.08.1917, Síða 11

ÆGIR
115
að það spari mér andpófsmann, og er þá
mikið sparað. Eg reyndi það einu sinni,
og reyndist það mér vel, en það var minn
siðasti róður, sem eg fór á sjó i haust«.
Að rekakkeri sé hugmynd, ekki bundið
við neitt sérstakt lag, sannar eftirfarandi
íramburður skipstjóra Odds Valentínus-
sonar á Öldufundi í vetur:
»Á leið frá útlöndum síðastliðinn vetur
á mótorskipinu »Svan« frá Stykkishólmi,
hrepti eg storma mikla á hafinu, og tók
skipið að laskast. Eg hafði lesið um rek-
akkeri í Ægi, en þekti það ekki að öðru
leyti. Ekkert rekakkeri fylgdi skipinu, en
eg sá að eitthvað yrði að gera til að
bjarga því, og tók steinolíutunnu, er var
á þilfarinu, hjó göt á báða botna, þræddi
sterkum kaðli í gegn, hnýtti fyrir við
annan botninn og fleygði tunnunni út-
byrðis. Hún fyltist brátt og flaut í sjó-
skorpunni. Eg gaf eftir á kaðlinum, eins
og mér þótti nægilegt, stöðvaði siðan
mótorinn og lá fyrir þessu í l1/* sólar-
hring. Um skipið fór vel þann tíma, og
skipverjar löguðu það, sem aflaga hafði
farið, þótt veðrið héldist óbreytt«.
I’egar eg fyrst byrjaði að rila um rek-
akkeri, vakti það fyrir mér, að hyrja á
þvi, sem mest áriðandi var, að fylgdi
báturn, og bjóst aldrei við, að jafn vanda-
laust mál yrði ekki tekið til greina meira
en gert hefir verið, ætlaði mér að byrja
á einu fyrst og bæta svo við því, sem
eg bezt vissi og gæti lesið um í bókum.
Hvaða bjargráð skyldu það vera, sem
stjórn Eiskifélagsins ætti að koma fram
með, sem Ægir hefir ekki þegar drepið
á, og sem menn þá vildu sinna. Alt er
fyrir hendi nú, því á þá að salta það í
2 ár enn, er það bót?
Vátryggingafélögin eiga að vera og eru
mesta og öruggasta bjargráðið, en bjarg-
ráð geta þau að eins orðið, þegar áherzla
er lögð á, að farið sé eftir fyrirskipuðum
ákvæðum, hvað útbúnað og annað snertir.
Þessu næst koma þeir, sem á bátunum
eru, hvort þeir hafa vilja á að viðhafa
varúðarreglur á sjónum. Einhver snefill
af mannúð fylgir flestum sem lengi stunda
sjó, og ber margt til þess, og mannúðar-
verk er það hjá hverjum formanni, að
gera sitt ílrasta til þess, að þeim, sem
reiða sig á þekkingu hans, aðgætni og
stjórn, sé gerð vistin sem óhultust fyrir
lif og limi. — Það eru auk þess fleiri en
þeir, sem innanborðs eru, sem eiga fram-
tíð sina undir skilningi formannsins á
starfi sinu; það eru konur, börn og ætl-
ingjar hásetanna, og það lólk hlýtur einnig
að koma til greina.
Eg hefi fyrir mörgum árum bent mönn-
um á, að gleyma aldrei að strengja ör-
yggislinu (Liíelines) milli reiðanna á
skipum, þar sem skjólborð eru lág, svo
að skipsmenn hafi eitthvað til að gripa
i, velti skipið, og slikt ætti aldrei að for-
sóma. Nýlega ritaði eg um það efni, en
hvort menn sinna því, veit eg ekki, en
líftrygging sjómanna ætti að geta heimtað
slikt og láta þá sæta ábyrgð, sem van-
ræktu verk, sem ekki.er margbrotnara
en það. Eg minnist þess, að síðan eg
kom til Reykjavikur, hafa mótorbátar
mist úl menn. — Kæruleysið mun á háu
stigi, hafi slikt engin áhrif á þann, sem
stjórnar skipi, að vanræksla hans í jafn
auðveldu atriði, og að strengja öryggis-
línur, sé því að kenna, að maður missir
lif og skyldulið hans komist á vonarvöl.
Nauðsynlegt er það einnig, að öllum
þeim, sem stýra eiga skipi eða bát, sé
komið í skilning um það, að það er
afturhluti skips sem snýst, þegar stýrið
er hreyft, en ekki framstefnið, og að
grundvöllur allra skipunarorða við stjórn
er gamla stýrissveifin. Þannig er »bak-
borðaa (meira þarf ekki þegar orðum er
beint til þess, sem stýrir) skipun, sem