Ægir - 01.08.1917, Qupperneq 17

ÆGIR
121
við landsreikninginn, en reikningar þeirra
skulu jafnframl landsreikningunum lagðir
fyrir yfirskoðunarmenn landsreikning-
anna.
4. gr. Landsstjórninni er heimilt, með
ráði vitamálastjórnar og í samráði við
Fiskifélag íslands og Eimskipafélag ís-
lands, að breyta um legu vitanna, eftir
því sem hentugra kynni að þykja, en þó
svo, að þeir komi þeim svæðum að gagni,
sem framantöldum vitum er ætlað að
ná til.
5. gr. Lög þessi öðlast gildi 1. jan. 1918.
Athugasemdir við jrumvarp petta.
Frumvarp þetta er að mestu samið af
vilamálastjóra Th. Krabbe.
Ilefir hr. Iírabbe hin síðustu árin íarið
þrásinnis kringum landið og kynt sér
vitastæði víðsvegar með ströndum þess
og leitað álits málsmetandi manna um
þelta efni. Upp úr þessum athugunum
sínum heíir hann svo sett upp samfelt
kerfi yfir vitabyggingar þær, er hann telur
nauðsynlegar til þess, að strendur lands-
ins geti talist sæmilega vitaðar.
Tillögur sinar hefir svo hr. Krabbe
borið undir Fiskiþingið, og hefir það fall-
ist á þær i öllum aðalatriðum.
Hr. Krabbe mun þá og hafa farið þess
á leit við landsstjórnina, að hún bæri
málið fram, en stjórnin mun eigi hafa
talið sig hafa nægan tima til að athuga
frumvarpið svo nákvæmlega, að hún sæi
sér fært að leggja það fyrir þingið sem
stjórnarfrumvarp.
i?ó mun stjórnin hafa verið stefnu
frumvarpsins hlynt; að eins verið i vata
um, að vitastæðin væru svo heppilega
valin sem frekast væri æskilegt, og mun
hafa talið æskilegt, að leitað yrði álits
islensku skipstjóranna, sem allra flestra,
áður en vitastæðin væru fast ákveðin.
Svo sem kunnugt er, hafa vitar þeir,
er bygðir hafa verið hingað til, verið
kostaðir af landsfé, en vitagjaldið hefir
aftur runnið í landssjóð. Af þessu hefir
leitt, að vitabyggingar hafa gengið óhæfi-
lega seint hjá oss, því að stjórnin hefir
eigi árætt að fara fram á fjárframlag úr
landssjóði nema til fárra vita á hverju
fjárhagstímabili, og hefir vitagjaldið, sem
að sjálfsögðu var lögleitt til þess að geta
á sínum tíma staðið straum af vitum
landsins, orðið tekjulind fyrir landssjóð
um langan tíma.
Eftir því sem hafiærum skipum fjölgar
meir hjá oss sjálfum, og siglingar til
landsins og frá því aukast, verður vila-
fæðin sjófarendum tilfinnanlegri og þörfin
fyrir fleiri vita æ brýnni.
Nú er það einsætt, að landssjóður hefir
eigi handbært fé til að leggja fram til
nýrra vitabygginga, og er þá eigi annað
ráð fyrir hendi en að taka lán til að
koma upp sem fyrst þeim vitum, sem
nauðsynlegir þykja. Hins vegar Jjykir
rétt, að tekjur þær, er vitarnir gefa af
sér, gangi til vaxta og afborgana af því
láni, eða þeim lánum, er til bygginga
þeirra ganga, en það er með þvi einu
móti hægt, að fjárhagur vitamálanna sé
aðskilinn frá öðrum fjárreiðum landssjóðs,
enda virðist ástæðulaust að blanda fjár-
hag vitanna saman við fjárhag landsins,
og leiðir eigi til annars en að seinka
byggingu nauðsynlegra vita, þar sem
ávalt þarf að leita til þingsins, eins og
nú er ástatt, hve nær sem vitamála-
stjórninni þykir bráð nauðsyn bera til,
að nýir vitar séu b}rgðir.
Engin hætta virðist á þvi, að vitamálin
geti eigi borið sig, þvi að ef svo reyndist,
að tekjurnar nægðu eigi til rekstrar vit-
anna, afborgana og vaxta, mætti hækka
vitagjaldið, og mundi eigi þurfa að ótt-
ast, að slíkt gjald yrði óvinsælt, er vel
væri séð fyrir vitum landsins.