Ægir - 01.06.1922, Blaðsíða 12

78
ÆGIR
ur sern á hinum hvíla t. d. tekjuskatt,
skylduvátrygging o. fl. Og þegar drag-
vörpuveiðarnar koma má þó búast við
að samkepnin verði enn þá tilfinnan-
legri. Við þetla bætist einnig, að smærri
þjóðirnar hafa vörn i landhelgislínum
sínum og má þar benda á meðferðina,
sem enskir botnvörpungar fá á íslandi
og Færeyjum ef þeir korna af tilviljun
inn fyrir þessa linu, þar sem ekki er að
eins um stórar peningabætur að ræða,
heldur er aili og veiðarfæri einnig gert
upptækt. Einnig er talað um, að erfitt sé
vegna þessara landslaga að leita lands
þótt full þörf sé á t. d. vegna óveðurs
eða til þess að ná sér í matmæli o. s.
frv.; jafnvel eru dæmi til þess að út-
gjöldin við að leita læknishjálpar á ís-
landi handa manni, sem þurfti að láta
gera við fingur, hafi orðið 25 pund sterl.
og var þó viðdvöldin ekki nema örfáar
klukkustundir. Og eigi er heldur þvi að
heilsa að hægt sé að selja þar aflann, þó
að menn vildu losna við hann.
Það skal tekið fram, að vissulega ætti
enginn ágreiningur að vera á milli þeirra
landa, sem þannig stunda sameiginlegau
atvinnuveg. En skilyrðin ættu þá líka
að vera þau sömu. íslenzkir bontvörp-
ungar og færeyisk þilskip hafa um lang-
an tíma fengið að lenda óáreitt á Bret-
landi og selja þar afla sinn, þar sem isl.
lagaákvæðin í þessu tilliti eru að sögn
óþolandi, sérstaklega með því að skylda
til að setja veiðarfærin í búlka, þótt ein-
hvað sé fært sig úr stað, og jafnvel þó
að allri veiði sé lokið i þeirri ferð.
Mönnum hefir þess vegna komið til
hugar að skora á stjórnina að útbúa
frumvarp til verndunarlaga fyrir yfirgangi
útlendra fiskiskipa, sem leita enskra hafna.
Og af þessum rótum er það runnið, að
einstaka verzlunarhús hafa neitað að
selja isl. fisk og gætu sjálfsagt með fé-
lagsskap sínum neytt fleiri til hins sama.
Einnig hefir ísverðið verið hækkað i
Grímsby síðustu viku fyrir útlend fiski-
skip úr 16 sh. upp í 50 sh. tonnið. Þetta
má kalla endurgjald, sjálfsvörn eða hvað
annað sem vill, en eigi þessi aðferð að
fá yfirhöndina, að hver þjóðin reyni að
gera annari sem mestan skaða út af
sameiginlegum atvinnumálum, þá er illa
farið, og má þá einkum búast við að
minni þjóðin verði hart úti. Þetta ætti
i lengstu lög að forðast og leita heldur
eftir samkomulagsgrundvelli, þar setn
misklíðin yrði jöfnuð sem fyrst.
í þessu efni gætu samningarnir á milli
Spánar og íslands verið fyrirmynd, þar
sem saltfisktollurinn var settur i samband
við innflutning spænskra vína til íslands,
og má af þeim samningi sjá, hve langt
iná komast, ef samkomulagsviljinn er
góður hjá báðum málsaðilum. ísland hefir
farið hér hyggilega að ráði sínu, þvi að
dæinin frá Portúgal sýna, hverjar afleið-
ingar það hefirfyrir fiskiútflutningslöndin,
að setja sig á rnóti víninnflutningum frá
fiskneytendum þar syðra, þar sem tollur
á norskum fiski, borgaður i gulli, er
hærri en fiskur annara þjóða seldur i
pundatali í búðunum, og gerir það vit-
anlega allan fiskinnflutaing írá Norgi
ómögulegan.
Síðustu ensku fiskskýrslurnar eru fyrir
marzmánuð, og má sjá á þeim, að í land
hefir komið hér um bil 995,000 cwt. af
flski, um 1,070,000 sterlingspunda virði.
Þetta var í sama mánuði í fyrra ekki
nema 832,000 cwt. en verðið, sem fékst
fyrir aflann, var 1,650,000 sterlingspund.
Þegar svo er athugað, að botnvörpuveið-
arnar eru reknar með tapi nú sem stend-
ur, og i annan stað, að mörgum skipum
hefir verið lagt upp, þá má sjá að þess-
ar tölur eru ekki glæsilegar, því að atla-
aukningin stafar auðvitað frá útlendum