Ægir - 01.07.1933, Blaðsíða 10

176
ÆGIR
mundi ekki auka saltsíldarveiðina og þó
er það hún, sem mesta sölumöguleika
hefur. Þörfin á síld, sem krydduð er á
sildveiðiskipum við Island, getur eigi
komið i stað þeirrar, sem luydduð er á
landi. Verzlunarpólitík mælir einnig móti
þvi, að reglugerð sé hér sett.
Utgerðin hefur komist að því, að eins
og ástatt er nú, sé premíuaðferðin, sem
áður er getið, hin eina rétta leið, til þess
að hvetja Svía til að halda uppi síld-
veiðum við ísland.
Eigi hafa Svíar séð sér fært að koma
á mati á sild og stuðla með því að
verðmæti aflans.
(Ny svensk Fiskeritidsskrift ’/a 1933).
Hann er bara sjómaður.
í fyrsta árg. Ægis, bls. 74, er grein
með þeirri yfirskrift, sem notuð er hér,
en þótt efnið sé líkt þar, þá er ekkert
tekið upp úr henni í eftirfarandi.
Víða hefur sú hugmynd ríkt, að verði
engu tauti komið við ungling á landi, þá
sé eina ráðið að senda hann »til sjós«.
Þetta orðatiltæki að senda einhvern
»til sjós«, er nokkuð viðtækt, því skipin
eru margvísleg, skipstjórar og stýrimenn
eru langt frá því eins, og skipin því mis-
munandi uppeldisstofnanir fyrir óþekka
stráka. Samt sem áður hefur þetta verið
gert frá alda öðli, og þótt undarlegt megi
heita, hefur aðferðin oftast borið árang-
ur, þó mismunandi góðan, en víða á-
gætan. Fer hann nokkuð eftir þvi, hverja
yfirmenn þeir hitta fyrir, hvernig ferð-
um sldpa er hagað, hverskonar sldp það
er, sem á að verða heimili unglingsins
og svo ótal margt, sem foreldrar eða
vandamenn, sem senda syni sína þannig
út í hláinn, hugsa ekkert um og hafa
oft og einatt enga hugmynd um, út í
hvað er lagt. Ekki heldur er hugsað um
það, hverskonar liðsauki er boðinn fram,
þegar óþekkum strák er komíð á skip,
en oftast fer þó svo, að hann er gerður
að manni á sjónum.
Fyrsta árið er allt nýstárlegt, sem fyrir
augu ber þar sem hann kemur á skip-
inu; því næst fer hann að eiga von á
kauphækkun, margt stuðlar til að hon-
um líki lífið, einkum hafi hann hilt á
góða félaga á skipinu og loks verður
hann fullkominn háseti, segjum eftir 3—4
ár, en þar er takmarkið, nema hann sé
sparsamur eða eigi einhvern að, sem
styrkir hann til að taka stýrimannapróf.
Þó mun það svo með flesta siglinga-
menn, sem flækjast víða um höf, að
þegar þeir hafa verið í siglingum 8—10
ár, þá óska flestir þess, að þeir gætu
fengið vinnu á landi, en þeir eru margir
svo, að heppnist það, þá kunna þeir
lítið til verka þar og margir kunna ekki
við sig á landi og langar aftur út á sjó-
inn. Þeir eru því bara sjómenn, sem
virðist vera sá titill, sem almenningi
þykir eiga við, þegar talað er um getu,
kosti eða lesti þeirra, sem stunda eða
stundað hafa sjó.
Það er þýðingarlítið að útskýra fyrir
almenningi, hvernig líf sjómanna er, þeg-
ar á allt er litið, hvort heldur eru far-
menn eða fiskimenn. Þær menningar-
þjóðir eru til, sem kunna að meta starf
þessara manna og sýna stéttinni sóma á
ýmsa vegu, en lítið er um slíkt hér á landi.
1 vetur voru hafin samskot til sameig-
inlegs minnisvarða, sérstaklega reistur
þeim, sem drukknuðu á þilsldpinu »Tal-
isman« sem strandaði utarlega við Súg-
andafjörð, að vestanverðu, í svonefndri
Kleifavik, hinn 24. marz 1922; væri það
gleðiefni, yrði þessu komið í framkvænad,