Ægir - 01.04.1939, Blaðsíða 8

90
Æ G I R
fyrir. Um tíma var talið að álagningin
á línunni væri um skör fram, en síðan
liefir hún verið lækkuð lalsvert, en ekki þó
svo mikið, að liún geti keppt við erl.
framleiðslu að því leyti. Útvegsmönnum
hefir því eðlilega þótt súrt í l)roti að þurfa
eingöngu að lúla Veiðarfæragerðinni, þeg-
ar þeir liafa átt kost á að fá jafngóð erl.
veiðarfæri með mun lægra verði. Sárs-
aulci útvegsmanna í þessum efnum er
mjög skiljanlegur, þegar á það er litið,
að veiðarfærin cru einn stærsti liðurinn i
útgerðarkostnaðinum. Útvegsmennirnir
lcggja lil megnið af erlenda gjaldeyrin-
um, en þrátt fyrir það mega þeir ekki
flytja inn erl. línu, sem þó er ódýrari en
unnt er að fá hér á landi. Sá iðnaður, sem
sprottið hefir upp í skjóli verzlunarhaft-
anna og gjáldeýrisskortsins, getur ekki
verið lil frambúðar, ef liann getur ekki
keppt við erlenda framleiðslu, livað snert-
ir verð og gæði. ()g til þess er ekki hægt
að ætlast með neinni sannsýni, að sjávar-
útvegurinn, sem sifellt er rekinn með tapi,
geti stutt slíkan iðnað. — Það skal reyn’d-
ar tekið fram liér, að það er á takmörk-
um, að liægt sé að nefna framleiðslu lín-
unnar liér á landi iðnað, þar sem þræð-
irnir koma undnir á spólum erlendis frá,
og þarf því aðeins að snúa þá saman.
Ivrafa útvegs- og fiskimanna, lilýtur að
vera, að nú j)egar verði nákvæmlega rann-
sakað, livort ilnnt er að framleiða liér á
landi veiðarfæri, sem samsvari að gæðum
og verði erl. framleiðslu. Leiði sú rann-
sókn í ljós, að slikt sé framkvæmanlegt,
þá eiga útvegsmennirnir og fiskimanna-
stéttin, að taka i sínar liendur þá fram-
leiðslu og skapa sér þánnig tryggingu fvr-
ir því að fá hana við framleiðsluverði. Út-
vegsmennirnir eiga, með aðstoð Sölusam-
handsins, að hrinda þessu máli í fram-
kvæmd og Sölusámbandið á að annast um
þennan veiðarfærarekstur. Samhandið sel-
ur fiskinn og er þá nokkuð óviðeigandi að
það láli fran)leiða veiðarfærin og selji
þeim, sem fiskinn framleiða?
Verði það aftur á móti uppi á teningn-
um, að ekki sé hægt að framleiða hér
veiðarfæri og selja með sama verði og
þau útlendu, þá eiga útvegsmenn að fá
leyfi til að flytja inn þessa nauðsynjavöru
- alll annað er óverjandi.
Hinar alþjóðlegu
sjóferðareglur.
Það var í lok átjándu aldar, þegar skip-
um fór að fjölga, þau stækkuðu og urðu
hraðskreiðari, að mönnum varð það ljóst,
að einhverjár fastar reglur varð að setja,
tii þess að draga úr árekstrarhættu á sjó
og að allar siglingaþjóðir yrðu ásáttar um
að fylgja sömu reglum. Menn ræddu þetta
mál fram og aftur, án þess að niðurstaða
fengist og það var ekki fyr en árið 1810,
að „Trinity House“ í Englandi lét semja
almennar reglur til að forðast árekstra
skipa á liafinu. í fimm ár var urinið að
því, að þjóðir, sem skip liöfðu í förum,
yrðu ásáttar um að fara eftir hinni fram-
komnu reglugerð og árið 1846 fékk hún
lagalegt gildi í enska þinginu. Árið 1818
voru réglur um hvítt loppljós og lituð hlið-
arljós settar, sem eimskip áttu að sýna á
nóttum, og 1852 var fyrirskipað, að segl-
skip á siglingu á nóttum, skyldu sýna eitl
livítt ljós, og eigi var það fyrri en 1858, að
seglskipum var gert að skyldu, að sýna
mislit ljós, hliðarljós, grænl á stjórnborðs-
hlið og rautt á hakhorða. Með þessu var
gruhdvöllur lagður til þeirra ljósmerkja,
sem nú eru, og alþjóðasjóferðareglur voru
viðurkenndar og samþykktar af öllum sigl-
ingaþjóðum árið 1863. Síðan hefir ýmsu