Ægir - 01.04.1939, Blaðsíða 11

Æ G I R
93
Frá Lofóten. (Málverk, sem norska New-York-sýningarnefiulin heflrlátið Hera.)
irnar í Svolverinu skipta hundruðum.
Rær eru með ýmsu sniði — sundurgerð-
in blasir hvarvetna við auga, en allar eru
þær talandi tákn um nægjusemi fiski-
inannanna. Sumar eru l)yggðar í ár aðr-
ar eru hundrað ára gamlar. Þar hafa
niargir gizt og margir hafa lagt þaðan
upp í seinustu ferðina.
Iig er hugfanginn af að hafa kynnzt
þessum nýja heimi — lieimi verhúðanna,
þar sem eilt herhergi er heitingaslaður,
svefnskáli og eldhús í senn. Þar sem andi
hispursleysisins löðrungar borgaralega
smámunasemi, þar sem stúlkunum feiniar
ekki upp af að standa auglitis til auglitis
við ókunna karlmenn, þegar þær ganga
til sængur. Sumstaðar er matseljan ein
með heilum lióp karla, hun er drottning
þeirra í verinu.
Ég vildi ég mætti oftar sitja við glugga
á einu reisulegasta húsinu í Svolverinu
og virða fyrir mér svip landlegudagsins.
Við liverja verhúð stendur fjöldi manna.
Göturnar iða af lífi veðurbarinna fiski-
manna. Allstaðar sama yfirbragðið, létt
og hressandi. Þetta eru sólskinsbörn liafs-
ins. Við liverja hr>rggju liggur skip við
skip, stór og smá, ný og gömul. Sum eru
prýðilega máluð, og af I)cra líkkistur iiafs-
ins. Það cr gamla sagan. Uppkaupararnir
— stórir og gamlir flutningadallar —
ligg'ja liér og þar við stærslu bryggjurn-
ar. Þangað fer hinn daglegi fengur fiski-
kaupmannanna. Þannig er það í öllum
verunum í Lófóten. Menn, skip og fiskur
— það er Lófóten.
Ys landlegudagsins færir liinum 65 lög-
reglumönnum meira slarf en ella. Það