Ægir - 01.04.1939, Blaðsíða 12

94
Æ G I R
cr stærsla fiskimannalögregla heinisins.
Hún iiei'ir nóg að starfa og þó er öld um-
renningsháttar og drykkjuskapar liðin
hjá.
Meðan á vertíðinni stendur er Lófóten
sérstakt riki í norska konungsríkinu. Það
hefir sín sérstöku lög, sina eigin lögreglu
og sína eigin dómstóla. — Allir liátar,
sem veiðar stunda, eru skrásettir i hók-
um lögreglunnar og þar fá þeir silt ein-
kennismerki. Fiskimennirnir eru allir rit-
aðir i doðranta hennar. Það eru merki-
legir doðrantar, þar eru margar hetjur
skráðar.
Það er orðið alrokkið. Götuvsiim er
þagnaður að mestu aðeins heyrist óm-
ur af fótatökum örfárra manna, sem
annað veifið rennur með öllu saman við
hafgnýinn. Ég Iief yfirgefið gluggann
minn og lield niður Svolvertorgið á leið
út í eftirlitsskipið „Nordtind“. Upp úr
lúkarsopinu á einni netaskútunni kemur
miðaldra karl. Hann skimar í allar állir.
Rauða, þrihyrnda tréflaggið liefir verið
tekið niður. „Ælli maður fari jiað ekki á
morgun“, segir hann eins og' við sjálfan
sig um leið og hann stingur sér aftur.
Þcila er seinasta kveðja lians til dagsins.
Klukkan er finnn að morgni. Hið marg-
breytilega líf í Lófótenverunum er að
hefjast með nýjum degi. Það á engan sinn
líka. Ljós eru tendruð í 5000 fiskiskip-
um. Vélarnar heilsa með dunk, dunk. Nú
ríður á að vera snennna á ferli. Úti í Vest-
firði — slærsla fæðingarheimili verald-
arinnar — sveima milljarðar af þorskum,
sem biða eftir því að sjórinn verði nægi-
lega hlýr, svo að þeir geti hrygnt og síð-
an haldið um úthöfin á ný.
En veslings þorskurinn, hann fær kald-
ar kveðjur. Við hafshotninn eru hundruð
þúsunda af þorskanetum og milljónir
öugla, sem bíða hans. Það cr vissulega
enginn leikur að vera þorskur á Höla-
hankanum, einhverju eflirsóltasla fiski-
svæði nútímans.
Ég er um borð í eftirlitsskipinu „Nord-
tind“. Það liggur við útsigbnguna á Svol-
verinu og bíður þess að klukkan verði liálf
sjö, svo jjað geti hleypt öllum skaranum,
netja- og línuveiðurunum, út á fiskisvæð-
in. Það er hrífandi að sjá þúsundir af
rauðum, grænum og hvítum ljósum, sem
hækka og siga í undiröldunni. Uti við
hafsrönd i Vcstfirðinum örlar fyrir dags-
skímunni. Tindar Lófótenfjallanna marka
við himinn kaldir og naktir, livítir og
bláir. Skýjabólstrar lengst úti í fjarskan-
um verða rauðleitir og boða dögun og
sólarupprás.
Rauðu ljósi er hrugðið upp í landi —
rautt flagg er dregið við hún á eftirlits-
skipinu og í sömu andránni stefna þús-
undir fiskiháta lil hafs. Dunk, dunk, dunk.
Vélarnar ganga hraðar og liraðar. Allir
vilja verða fyrstir á miðin, til jiess að geta
dregið netin sín og lóðirnar og klappað
þeim gula.
A svipaðan hátt hafa fiskimennirnir
haldið til hafs í hundruð — já, þúsundir
ára og alltaf í sama augnamiði. Áður voru
jiað árar og' segl, nú er það vélaöldin.
Þeir hafa he'ðið dagsins með óþreyju til
j>ess að geta komist á miðin, dregið og
dregið og bvlt jieim gula. Kynslóð eftir
kynslóð hefir róið norður til Lófóten lil
jiess að leita gæfunnar í jiessu risahapp-
drætti — Lófótenveiðunum. Margsinnis
hefir allt verið revtt lil á heimilinu af
fölum og inat, því að ekkert er of gott
fyrir þann, sem ællar til Lófóten. Hann
verður að fá jiað sem til er, hvað sem
konunni og króunum líður. Þráfaldlega
hefir Lófótenfiskiniaðurinn komið fá-
tækari heim en liann fór. En vonina tek-
ur enginn frá lionuni. Næsta ár leggur
hann aftur af stað og jieir sem lieima
silja láta aftur allt al' hendi rakna, því