Ægir - 01.04.1939, Blaðsíða 13

Æ G I R
95
þeim má ekkert að vanbúnaði verða, sem
ætla á brott.--------
Oslobilstjórinn getur liælt sér af því að
geta stjórnað bílnum sínum i umferðar-
þrengslunum, en hann mundi samt fyil-
ast undrun, ef hann sæi hvernig formenn-
irnir á Lófótenhafinu stjórna skútunum
sínum. f>að er öllum ógleymanleg sjón
að sjá allan Lófótenflotann lialda til veiða,
t“n það er ókunnugum jafnframt óskilj-
anlegt, hvernig það getur skeð áreksti’a-
laust. Skúturnar auka skriðið og kljúfa
undirölduna með 7 lil 8 milna liraða.
Netaskúturnar lialda á sitt afmarkaða
svæði og byrja að draga. Línubátarnir
eiga sér einnig afmarkaðan bás. Fiski-
svæðinu er nákvæmlega skipt milli netja-
og linuveiðaranna og hvorugur má sækja
annan heim. Það er dregið og dregið —
sumir net, aðrir lóðir. Það verður að vera
autt svæði fvrir liandfæraveiðarana þegar
þeir koma og byrja að skaka klukkan 8.
Eftirlitsskipið rennur með fullri ferð
milli þúsunda báta og athugar hvort allt
er með feldu, hvort ákvæðunum um
skiptingu miðanna er lilýtt, hvort hand-
færaveiðararnir laumast til að renna áð-
Ur en þeirra tími er kominn, hvort þessir
18000 menn, sem nú eru á fiskisvæðinu,
lialda settar reglur.
Það er erfitt að liafa auga með öllu og
það vrðu margir sektaðir, ef Jiræða ælli
bókstaf Lófótenlaganna og ákvæði eftir-
litsins. Skipstjórinn á „Nordtind“ tekur
við og við upp blað og blýant og þá fara
fiskimennirnir, sem sjá til hans, nærri
llm það, að eitlhvað er á seiði, sem getur
komið þeim í koll. Engin alvara er þó á
ferðum, nema um endurtekið brot sé að
ræða, en þá getur svo farið, að þeir verði
að taka upp pyngjuna og borga sekt.
í dag eru jiað einkum liandfæraveið-
ararnir, sem gerast lirotlegir við lögin.
^ eðrið er indælt, og þeim er órótt að
liggja og bíða og sjá linu- og netjaveið-
arana innbyrða þorskinn, en mega sjálfir
ekki bvrja fyrr en klukkan 8.
Bátarnir eru mjög nærri liver öðrum.
Það er oftast ekki meira en finnn og sex
melra liil á milli þeirra, en saml nær flot-
inn yfir tveggja milna svæði. Himnn gul-
leita lilæ sjóklæðanna bregður bvarvetna
fyrir og olíureykurinn frá vélunum liggur
eins og fjólublátt ský yfir liafinu, en í
þeim skugga lýsir allsstaðar af Lófóten-
jxorskinum. Það er kjaftað, hölfað og
skrækl, alll á hreinni norðlenzkn. Það er
starfað á hafinu eins og i slórfenglegri
mauraþúfu og allsslaðar talað um aðeins
eilt — fisk.
Netja- og linuveiðararnir hafa lokið við
að draga skönimu eftir hádegi. Handfæra-
veiðararnir eru nú einráðir á fiskisvæð-
inu og skaka og skaka. Þeir liafa fengið
talsvert af þorski. í vitund jieirra er hver
þorskur i bátnum 50 aurar, en ekki deyj-
andi skepna, sem blaktir sporðinum í
seinasla sinn. Klukkan fjögur eru liand-
færaveiðararnir hæltir að skaka og lialdn-
ir heim, jiví að fiskisvæðið verður að
vera autt, jiegar netja- og línuveiðar-
arnir koma aftur og leggja á ný. — Þegar
seinustu geislar kvöldsólarinnar kveðja
hliðar Lófótenfjallanna er grafkyrrt á
liafinu og engan bál að sjá, svo langt
sem augað eygir. Eftirlitsskipið er eill á
sveimi og skyggnisj eftir, hvort nokkurs-
staðar sé veiðijijófur ó ferð.
En inni í verstöðvunum gengur allt
sinn vanagang. Net eru greidd og þurrkuð,
lóðir beittar, fiskurinn slægður, jiveginn
og saltaður. Að Jiessu loknu taka fiski-
mennirnir fvrst til matar sins. í önn dags-
ins vinnst ekki tími lil að fá sér nema
eina krús af kaffi og nokkrar brauð-
sneiðar. Þegar langt er liðið á kvöld, verð-
ur fyrst hljótt i verhúðunum, i skútunum
— í öllu verinu. Þær þúsundir af mönn-