Ægir - 01.04.1939, Síða 9

Æ G I R
91
verið bætt inn í reglurnar og að miklu
leyli stuðzt við liæstaréttardóma, sem
uppkveðnir liafa verið í vandamálum.
Með réltu má telja, að það hafi tekið
nijög langan tíma að koma þessu nauð-
synjamáli í viðunandi horf, en hvað má
segja um framkvæmdir i sama alriði liér
á landi? Að vísu liafa löghoðin ljós verið
liöfð á öllum fiskiskipum, allt frá ár-
inu 1867, en það voru og eru aðeins skip
ineð þilfari, sem þau áttu að liafa, en til
1. janúar 1938 voru opnir vélbátar aðeins
skyldir að sýna hvítt ljós og má þó segja,
að þeim liafi fjölgað mjög síðustu 18 ár-
in, og stærð þeirra er nú komin upp i 8
smál.
Meðal annars, sem „Reglur um skoðun
á opnum bátum“ frá 17. septemher 1937
fyrirskipa, stendur svo í 6. gr. þeirra, „að
opnir vélhátar skuli liafa samsett ljósker
(rautt og græut) og hvítt ljósker, svo sem
einum metra ofar“. Reglur þessar öðluð-
ust gildi 1. janúar 1938, en við ríkisskoðun
í árshyrjun 1939, var ekki auðið að fram-
kvæma þær, þar eða slík ljósker, sem hér
er áll við, eru ekki lil í verzlunum og þótt
blikksmiðir Jiefðu lagt út i að smíða sJile
ijósker, þá voru gler í þau livergi til enda
cr liér um fjölda ljóskera að ræða. Flcstir
þeir, scm fylgjast með viðburðum á sjón-
um, munu sammála um, að árekstrar
niótorbáta á liafinu kringum land olvkar,
eru mjög fátiðir, einkum þegar þess er
gætt, live margir Jjátar safnast saman á
lislvimiðum á vetrarvertíðum og um síld-
'veiðitímann við Norðurland, á sumrum,
og sannar það Jjezt, að yfirmenn bátanna
kunna vel liinar alþjóðlegu sjóferðaregl-
ur, enda Jiafa flestir telcið próf, er veitir
þeim réltindi til formennsku, og við öll
próf í siglingafræði er álierzla lögð á góða
kunnáttu í sjóferðareglum, til að forðast
arekstra skipa á hafinu.
Opnir vélhátar, af öllum stærðum,
ganga nú, að lieita má, úr liverri vör
landsins, svo að tala þeirra er liá. Reglur
um skoðun þeirra gefa enga undanþágu
frá notkun siglingaljósa þeirra, sem 6. gr.
fyrirskipar, en ganga má að því vísu, að
margir formenn á opnum vélbátum, sem
elcki ná 6 rúmlesta stærð, (en þeir eru
margir) iiafi elvld átt Jvost á að læra hin-
ar alþjóðlegu sjóferðareglur, sem skýra
frá, livernig Jjeita sleal siglingaljósum
þeim, sem skoðunarreglur segja, að þeir
slvidi Jíafa. Að fyrirskipa ljósmerki, án
leiðarvísis um, livernig skuli Jjeita þeim,
getur verið Jiætlulegt.
Hin ágæta, merka Jjók, „íslenzlvt Sjó-
manna-almanak“, sem aulv annars fylg-
ist með öllum Jjreytingum, sem á alþjóð-
legu sjóferðareglunum verða, hirtir þær
árlega, og ætli sú JjóJv að vera í eigu allra
þeirra, sem taJva að sér formannsslarf á
fiskibátum, af livaða stærð sem er, en
svo er nú ekki. Sjóferðareglur ættu að
fylgja og vera til ialvs í liverri fleytu, sem
á að geta sýnt aJþjóðleg siglingaljós, en
almanakið myndi eyðileggjast á skömm-
um tíma í opnum vélbát, því Jjókageymsla
er þar engin. Sérprentun af liinmn „al-
þjóðlegu sjóferðareglum“ mun nú ófáan-
leg eða litið upplag til dreifingar, en ýmis-
legt bendir til, að nauðsyn sé á sérprentun
Jianda þeim, sem varnað er að Jiafa al-
manakið með sér á jóinn vegna þess, að í
opnum smáfleytum liggur það ávalt undir
skemmdum.
Á hinum nýju „Reglum um skoðun á
opnum hátum“ var hrýn þörf og mun
ákvæðið um fleytigögn (loftkassa) sýna
ágæti sitl og verða vinsælt er tímar liða.
Raunalegt er þó að sjá, að „rekakkeri“
(drifpoka eða andþófsstjóra) skuli vera
sleppt, því í opnum vélhátum á það
sannarlega lieima, og einmitt þar gæti
það sýnt kosli sína. Það getur liðið nokk-
ur tími, þar lil allir opnir vélijátar liafa