Ægir - 01.04.1939, Síða 10

92
Æ G I R
í'engið fyrirskipuð ljósker og fara a‘ð nota
þau á ferðum sínum, cn þann tíma ættu
]>eir fiskimenn, sem ckki hafa átt kost á
að læra sjóferðareglurnar, að nota til að
kynnast þeim, svo notkun ljósa á íslenzk-
um bátum nái tilgangi sínum: „að forð-
ast círekstnr báta á sjó“.
Sumum kann að þykja óviðeigandi, að
ég minnist á, að formenn á litlum, opnum
vélbálum skuli hafa siglingareglurnar við
hendina eða í hátnum, því þær eigi þeir
sannarlega að liafa í höfðinu, enda færi
])ezt á því; en kannast enginn við, að sé
formaður á hát forfallaður, sjúkur eða
fjarverandi er staðið er í róðrum, að véla-
manni eða duglegum liáseta sé trúað fvr-
ir ])át í róðra, meðan formaðurinn getur
ckki sinnt starfi sínu. Þetta hefir verið
gert og verður líklega gert framvegis,
þ’egar þörf er. Til þessa liafa þeir ekkert
þurft að lmgsa um siglingareglur og þurfa
ckki, meðan þeir aðeins liafa livíta ljósið.
Þar cr og verður aðeins að víkja, hvort
scm þeir eiga hóginn eða ekki. Þegar far-
ið verður að nota lögskipuð siglingaljós,
liorfir þetta öðruvísi við og þegar formað-
ur, einhverra hluta vegna, þarf að trúa
vélamanni eða liáseta, sem máske aldrei
hefir séð sjóferðarcglur, fyrir hát sínum
i róður, þá er hentugt að hafa sjóferða-
reglurnar til taks og láta þá, sem ekki
kunna þær, glöggva sig á þeim áður en
þeir leggja á sjóinn, því mistök þar geta
haft óbætanlegar afleiðingar.
Reykjavík 2. april 1939.
Sveinbjörn Egilson.
Leiðrétting.
í auglýsingu frá A/S Myrens Verksted
i 2. thl. Ægis stóð „900 hl. á sólarhring“,
en átti að vera „900 hl. á klukkustund“.
Lífið í Lofóten.
Lófóten! Hversdagsleikinn liefir ekki
getað rænt Norðmenn þeim töfrahrigð-
urn, sem þeir finna í hljómfalli þcssa orðs.
Við það er tengt eitthvað æfintýralegt,
svipult og stórfenglegt. — Allt þctta
skynja ég hetur en áður, eftir að liafa
dvalið tvo daga aðeins tvo — í at-
hafnamestu verstöð veraldarinnar. Ló-
fóten er mér ekki lengur aðeins hljóm-
fagurt orð, heldur mynd af önn og striti,
mynd af haráttunni fyrir hinu daglega
lífi.
Margir ókunnugir halda að Lófóten sé
aðeins ein veiðistöð, en svo er ekki. Verin
eru mörg og hera hvert sitt heiti.
Ég sil éil við gíuggann. Við mér hlasir
torgið í Svolverinu. Það er þakið litlum,
nýsmíðuðum hátiun. Stærð þeirra og lög-
un er með ýmsu móti, en allir eiga þeir
samt að nolast sem skjöktbátar fvrir hin
slærri fiskiskip. Ofar á torginu eru tvö
lílil liús, þar l)iia hátasalarnir og biða eft-
ir að geri fárveður. — Sjónarmið mann-
anna eru ólík. Aðrir þrá logn — eilift
logn.
Uti á stærslu bryggjunni rís liá stöng.
Efst út úr lienni gengur lágrétt tréáhna.
Þar hangir stórt, ranðleitt, þríhyrnt tré-
spjald. Það blaktir í suðvestan storminuin,
og fiskimennirnir, sem ern í stórum hóp-
um livar sem litið er, horfa tíðar þangað
en í nokkra aðra átt. Þeim þykir í aðra
röndina vænt um þetta spjald, — það er
í augum þeirra einskonar hoðheri og er
aldrei dregið við liún, nema þegar vont
veður er í aðsigi.
Yfir Svolverinu, yfir allri I.ófóten
standa fjöllin liá og lirikaleg. Verbúðirnar
eru eins og smádeplar i skauti þeirra og
þegar fannkeifunum kembir af tindun-
um, er eins og fjöllin ætli að glevpa í sig
alla Lófóten með liúð og hári. — Verhúð-