Árbók Háskóla Íslands - 01.01.1941, Qupperneq 50

48
Slésvíkurniálanna árin 1914—1920, byggða á skjallegum heimildum
(sjá skrá yfir rit min).
Þegar á skólaárum mínum hafði ég orðið hugfanginn af fornís-
lenzkum bókmenntum og skáldskap af þeirri litlu viðkynningu, sem
við fengum af þeim í skólanum. Þegar ég að loknu stúdentsprófi fékk
Garðvist, var þar, eins og lög gera ráð fyrir í þá daga, allmikið af
íslenzkum stúdentum, flestir hinir ágætustu menn, sem hafa orðið ís-
lenzku þjóðlifi stórnýtir, og sumir þeirra hafa staðið i fremstu röð
landa sinna. Um þær mundir var umgengni milli íslenzkra og danskra
stúdenta á Garði meiri en oft endranær, og áhugi minn á islenzkum
bókmenntum oili því, að ég sóttist eftir umgengni við íslenzka stúdenta
á Garðinum, og varð ekki vonsvikinn af; ég þori að fullyrða, að ég'
umgekkst þá miklu meir en flestir aðrir landar mínir meðal Garðbúa.
Ég var svo lánssamur, að það tókst vinátta með mörgum islenzkum
Garðbúum og mér, sem lielzt óskert enn í dag, og léttu þeir mér að-
komuna, er ég settist að liér allsókunnur 1924. Hjá þeim kynntist ég
íslenzkum hugsunarhætti og laðaðist að honum, af þeim lærði ég málið,
og þeir leiddu mig inn í forgarð ný-íslenzks skáldskapar, og hefir '
áhugi minn á honum aldrei dvínað síðan. Þá gefur að skilja, að
það liefur síður en svo dregið úr áhuga minuni á íslenzkum skáld-
skap, að hin ljóðelska og göfuglynda kona min er af hreinu islenzku
bergi brotin. Sérstaklega tiefir skáldskapur Jónasar Hallgrimssonar
vakið aðdáun mina, og ég liefi ritað ýmsar greinar á íslenzku um
skáldskap hans og flutt erindi um hann (sbr. skrána um ritverk min).
íslenzkur skáldskapur vakti löngun mina til þess að kynnast islenzkri
náttúru, og ég lióf þvi ferðir víða um land, og hefi meðal annars lagt
leið mína um þann part óbyggðanna vestan við Vatnajökul, sem fáir
annars sækja heim. Þessum ferðum mínum hef ég lýst i allmörgum
blaða- og timaritsgreinum liér og erlendis.
Það fer margt öðruvisi en ætlað er, og ekki sízt hefi ég mátt sanna
það á sjálfum mér. Það var i öndverðu hugsjón mín og ásetningur að
helga starf mitt fræðimennsku, en örlögin réðu þvi öðruvisi. Ég gerð-
ist embættismaður, og síðan i upphafi ófriðarins mikla liafa embættis-
störf min verið svo timafrek, að fræðistörfin liafa orðið að sitja á
hakanum. Þegar ófriðurinn mikli skall á, var ég langt kominn að
semja doktorsritgerð, en eftir það vannst mér ekki tími til að ljúka
henni. Það voru mikil vonbrigði fyrir mig. Það var mér því, þegar af
þeirri ástæðu, liið mesta gleðiefni, að þessi gamla von mín rættist
óvænt, er ég var tekinn að reskjast. Hitt var mér þó enn meira virði,
svo að ég get naumast hugsað, að mér þætti annar sómi meiri, að há-
skóli þess lands, sem ég hefi liinar mestu mætur á, háskóli þeirrar