Dýraverndarinn - 01.07.1959, Blaðsíða 12

heimtu og aukna útbreiðslu, og hafði hagur blaðs-
ins batnað að mun. Samþykkti fundurinn þakk-
læti til afgreiðslumanns og ritstjóra, og þeir þökk-
uðu stjórninni gott samstarf.
Valdemar Sörensen ræddi um slæman aðbúnað
við gripaflutning og lýsti væntanlegum endurbót-
um á útbúnaði í sláturhúsi Sláturfélags Suður-
lands. Þakkaði Þorbjörn Jóhannesson Sörensen
þann þátt, sem hann hefur átt í breytingum og
umbótum í sláturhúsinu og lýsti ennfremur þakk-
læti samtakanna til forstjóra Sláturfélagsins fyrir
skilning hans á nauðsyn umbótanna. Valdemar
Sörensen bar fram þá tillögu, að birtur yrði i
Dýraverndaranum fyrir haustið útdráttur úr
reglugerð um meðferð og flutning sláturfjár, og
var sú tillaga samþykkt.
Frú Unnur Skúladóttir benti á nauðsyn þess
að koma á útvarpsþætti til kynningar á dýra-
verndunarmálum. Upplýsti formaður, að Ófeigur
læknir Ófeigsson hefði hreyft við sig nauðsyn
slíks þáttar og lofað þar liðsinni. Valdemar Sör-
ensen vakti máls á kynningu dýraverndunarmála
í skólum landsins, og Marteinn Skaftfells og Guð-
mundur Hagalín tóku í sama streng.
Gottfred Bernhöft og Valdemar Sörensen ræddu
báðir um nauðsyn þess, að Dýraverndarinn flytti
upplýsingar um meðferð og fóðrun búrfugla og
töldu hvoru tveggja mjög ábótavant. Sörensen
sagði frá þvi til dæmis um hirðuleysi þeirra, sem
ættu slíka fugla, að þá er hann hefði auglýst fund-
inn páfagauk, hefðu þrjátíu manns gefið sig fram.
Bernhöft bauðst til að útvega blaðinu leiðbeining-
ar um hirðingu og fóðrun búrfugla og fræðandi
greinar um þau efni. Þá gat Sörensen þess, að
kjötsag væri kjörfæða þrasta að vetrarlagi.
Rætt var um útbreiðslu Dýraverndarans og
stofnun félagsdeilda í hinum ýmsu héruðum lands-
ins, og var stjórn sambandsins hvött til aðgerða
um þau mál.
Loks var samþykkt þakklæti til þeirra Björns
Björnssonar, fyrrverandi kaupmanns í Neskaup-
stað, Osvalds Knudsens, málarameistara, og Magn-
úsar Jóhannssonar, útvarpsvirkja, fyrir þá miklu
kynningu, sem ljósmyndir þeirra og kvikmyndir
af dýralífi og náttúru landsins hafa veitt fjölda
manns, þar eð af þeirri kynningu hefur leitt auk-
inn áhuga fyrir dýra- og náttúruvernd.
I litlu þorpi á Vesturlandi, skeði sú stutta frá-
saga, sem hér fer á eftir:
Kona ein ætlaði að láta lóga nokkrum hænsn-
um, þar á meðal hana.
Tengdadóttir hennar, sem bjó í þessu sama
þorpi, vildi gjarnan fá hanann og fékk hann.
Svo er með hænsni sem aðrar skepnur, að
þau hafa vit fyrir sig, þessi hani hefur ekki kunn-
að við sig á nýja heimilinu og rólaði því yfir göt-
una að næsta húsi, en þar hefur hann sennilega
verið of fyrirferðamikill, ef hann hefur veifað
vængjunum. Þarna skammt frá stóðu nokkrir
menn og voru að tala saman; sjá þeir þá, að
haninn kemur eigrandi eftir götunni illa útleik-
inn. Yfir hann hafði verið hellt einhvers konar
smurning eða lími, svo að hann gat ekki hreyft
vængina og tók auðsjáanlega út kvalir.
Einn þessara manna fór þá að tala um, að það
væri fantaskapur að hrekkja fuglinn svona, og
annar stakk upp á því að láta hann niður í volgt
vatn til að lina þjáningarnar. En í þessum svif-
um kom frúin út úr húsinu. Hún hóf upp sína
raust og sagði: „Það er bezt að gefa honum inn
eitur, hanaskömminni“.
Það átti að lina kvalirnar — það átti sem sagt
að brenna þennan hana utan og innan.
Meinlaus hani, eða aðrar saklausar skepnur,
ættu aldrei að þurfa að gjalda þess, þótt fólkið
sé á svo lágu stigi að geta ekki lifað í friði, þar
sem stutt er á milli húsa. Þeir, sem láta óvildina
koma fram á skepnum, hafa lélegan hugsunar-
hátt, og ekki skyldi mig undra, þótt skyggnir
menn sæu sitt af hverju i fylgd með slíku fólki.
H.
Ath. Ritstjórinn þakkar þeim, sem sent hefur
þessa frásögn, en ekki vill hann láta hjá líða að
minna á það, að skylt er að kæra slík níðingsverk
sem það, er þarna er frá greint, því að sannar-
lega eru þeir, sem þau fremja, fágæt óhræsi og
verðir refsingar að guðs og manna lögum.
44
DÝRAVERNDARINN