Dýraverndarinn - 01.07.1959, Blaðsíða 14

Þad var í fyrpa
Úti var lemjandi landsynningsrigning, ein þessi
ofsalegasta, sem komið getur um sumarmál. Ég
heyri á tal bræðra minna frammi í eldhúsinu:
„Nei, sjáðu núna! Enn gerir sá gamli áhlaup,
og hún rýkur með ofsa að honum“.
Um hvað skyldu þeir vera að tala? Mér heyr-
ist á raddhreimnum, að þeir séu að fylgjast með
æsandi atburði. Þeir eru að koma inn frá gegn-
ingum til hádegisverðar. Ég vil gjarnan komast í
félag við þá. Svo geng ég þá fram til þeirra.
„Hvað er um að vera hjá ykkur?“ spyr ég.
„Líttu út um norðurgluggann", segja þeir ein-
um rómi.
Ég læt að orðum þeirra, en gríp ekki strax
hvað ég á að sjá.
„Þarna hefur hún setið í allan morgun. Krummi
gamli komst einu sinni að þeirri dauðu og reif
af henni fjaðraskúf, sem fauk vestur á Tjörn“.
Nú skil ég, hvað drengirnir eru að ræða. Á
vestri bakka Nyrðri-Hausapollsins situr álft og
teygir úr hálsinum. Við bakkann er hvít þúst.
Þar er sýnilega maki hennar dauður. En yfir
engjunum flögrar krummi gamli og bíður færis.
Það væri honum ekki ónýtur fengur að komast í
dauðu álftina. Sennilega er hann ekki of saddur,
og svo er hann trúlega að safna í hreiðrið sitt
einmitt núna, og þar væri álftafiður notandi. En
svanurinn, sem eftir lifir og hefur tekið sér stöðu
á bakkanum, er sýnilega ráðinn í að halda þarna
heiðursvörð um fallinn elskhuga sinn.
Allan daginn var lemjandi rok og ausandi rign-
ing. En álftin vék ekki af verðinum. Það var eins
hljóp heim að hliði, stökk yfir það og kom hneggj-
andi heim á hlað. Það var eins og hann væri að
kæra þennan gamla og heimaríka hest, var rétt
eins og hann vildi segja:
„Hvernig á ég að geta verið hér, ef þessi gamli
fauskur hagar sér svona?“
Þegar þeir kynntust betur, batnaði samkomu-
lagið á milli þeirra.
H. S. tíu ára.
og henni væri svölun að þvi að láta rigninguna
dynja á brjósti sínu. Þess á milli sat hún kyrr og
drúpti höfði. Ég undraðist það, sem ég var sjón-
arvottur að. Dagurinn leið. Ulviðrið hélzt, en
alltaf sat álftin á bakkanum. Hvergi var aðra
svani að sjá. Þeir höfðu verið komnir fyrir nokkru,
þessir tveir, höfðu komið um leið og leysingin
hafði eytt ísnum af Pollinum. Hvað skyldi hafa
orðið öðrum þeirra að aldurtila? Ég vissi ekki til,
að nokkur maður hefði áreitt þá.
Seint um kvöldið kom ég út. Það var nærri al-
dimmt, og enn hélzt rigningin. Storminn var held-
ur að lægja. Þá bárust að eyrum mínum tónar,
sem voru svo þrungnir bitrum trega, að ég hlaut
að hlusta. Þeir bárust handan yfir ána frá svan-
inum, sem sat þar yfir látnum vini. Engin orð fá
lýst þessu kvaki, enginn snillingur tjáð dýpri sorg
í tónum. Ég gat ekki varizt klökkva. Hvílíkt
undradjúp harms og örvæntingar! Ég starði út í
sortann. En hvað nóttin var dimm. Og regnið
streymdi látlaust úr loftinu. Langt yrði syrgj-
andi að bíða hins bjarta dags.
Illviðrisdagarnir urðu þrír í röð. Og álftin sat
enn é bakkanum. Hún var nú að vísu farin að
víkja sér frá öðru hverju, svalt ekki lengur heilu
hungri. Krummi var hættur að vitja um þessa
sýndu veiði, enda bar nú minna og minna á þúst-
inni við bakkann með hverjum degi sem leið.
Tíminn leið. Bjartari og betri dagar komu.
Fleiri álftir vitjuðu afdalsins. En álftin við Hausa-
pollinn gaf sig ekki að þeim. Ég var orðin sann-
færð um, að hér hefði ég kynnzt hinni hreinu
ást, sem aldrei dofnar.
Og enn liðu dagar. Þá veitti ég því athygli, að
stök álft úr nýkomna hópnum tók að nálgast
Hausapollana. Ég vildi alls ekki sjá þetta í fyrstu,
en svo gat ég þá ekki lokað augunum fyrir hinum
hógværi samdrætti. Allt fór hér fram í meiri kyrr-
þey en títt er hjá álftum, en þær láta oft mikinn
í áköfum ástarbríma. Dag eftir dag vitjaði að-
komusvanurinn hinnar syrgjandi álftar, nálgaðist
hljóðlátur og hvarf aftur til sinna fyrri félaga,
eftir að hafa synt með álftinni, sem fyrir var, fram
46
DÝRAVERNDARINN