Dýraverndarinn - 01.09.1959, Síða 4

Mœrin heitir Maja
og Mangi kötturinn.
Hún er rósk og kát og kórsk
og kisi gce'Saskinn.
A mefian fullorSna fólkiS
fœr sér miðdegisblund,
vinimir litlu víkja sér út
og vilja fiska um stund.
1 sólargeislum glóir
grund og blœlygn sœr,
og engan fœr Maja urriðann,
því áin er bjórt og tœr.
Hún spýtir ögn á agnið, —
það oft hefur verið gert, —
og sko, þar beit urriöi, en ofur smár
og um hann lítils vert.
En Mangi malar og segir:
„Mér lízt vel á þig:
þii ert næsta snotur og nokkuö feitur
og nógu góður í mig“.
með kjötið og súta húðirnar eins og bezt yrði
ákosið, og öllum afurðunum væri komið hagan-
lega í verð.
Hver á að framkvæma tillögurnar?
Helgi Valtýsson er Austfirðingu að ætt og upp-
runa, og hann hefur margoft sýnt það, að hann
ann Austurlandi og Austfirðingum af heilum hug.
Hann hefur og þann metnað fyrir hönd Austfirð-
inga, að þeir helgi sér hreindýrahjörðina, sem
hefst við og þróast á heiðum og öræfum Austur-
lands, og sjái framtíð hennar borgið. Hann hefur
því skorað á forráðamenn Múlasýslna um að
koma í framkvæmd tamningu hennar og fullri
nýtingu afurðanna. Fram að þessu hafa þeir dauf-
heyrzt við áskorunum hans, en hins vegar látið
frá sér fara áðurnefnda tillögu um vegagerð inn
á öræfi.
En að Austfirðingum frágengnum er það ís-
lenzka ríkið, sem hér þarf að láta til sín taka.
Það ætti að minnsta kosti ekki að vera fjárhags-
leg frágangssök, að ríkið léti fara fram athugun
á því, hvort hreindýraræktarmenn með frænd-
þjóðum okkar telja tamningu íslenzku hreindýr-
anna framkvæmanlega, og ef svo reyndist, hvort
fáanlegir mundu menn til að taka hjörðina að
sér, hver kostnaður því væri samfara og hvaða
verðmæta mætti vænta í aðra hönd.
Þetta má alls ekki dragast, því að ella er ekkert
líklegra en svo fari, sem Helgi Valtýsson segir í
einni af greinum sínum um þessi mál:
„Verði þessari áskorun minni ekki sinnt hið
bráðasta, mun öræfaprýðin mikla — og fegurðar-
auki hinna jöklumprúðu Múlasýslna — senn úr
sögunni. Að þessu sinni ekki sökum fækkunar
eins og við borð lá 1939, heldur sökum offjölg-
unar.“
52
DÝRAVERNDARINN