Dýraverndarinn


Dýraverndarinn - 15.03.1915, Blaðsíða 10

Dýraverndarinn - 15.03.1915, Blaðsíða 10
6 D Ý R AV ERNDARINN úfinn á skrokk og í skapi, fær skömrn á mönnunum og menn- irnir á honum. Hann fer einförum, hænist aS engum. Sultur- inn og ilt atlæti kennir honum þaö sem hann kunni ekki áS- ur : a S s t e 1 a sér til fylla. Hann verSur rummungsþjófur, og legst loks út, þegar hann er orSinn svo illa kyntur, aS hann þorir þar hvergi nærri aS koma,sem menn eru fyrir. Smalinn, sem er honum verstur allra, kemst þó loks í færi viS hann, gæSir honum horuSum og hungruSum á eitruSum ketbita. ÞaS eru sögulok. Sagan um Val er æfisaga íslensks „flökkuhunds“. Þeir hafa margir átt líka sögu. Allir hafa þeir veriS þjófar, eSa flestir. Mennirnir hafa kent þeim aS stela og bariS þá svo á eftir og rekiS út á gaddinn. Saga auSnuleysingjans er sjaldan skráS, og gleymist fljótt. Ein hefur ekki falliS úr minni yfir hálfa öld. ÞaS var áSur en Haraldur prófessor Krabbe var á ferSinni. Þá voru alt aS því io hundar til á sumum bæjum, og margir illa haldnir. Þá lærSu margir aS stela, og þá lögSust sumir út, eins og Val- ur, eSa gerSust flökkuhundar, og áttu illa æfi. Einn þeirra var grár aS lit, meS hvítan kraga um hálsinn. Hann leitaSi heim aS bænum sér til bjargar, og horföist á all vænlega, því aS hrossskrokkur var þar á túninu, og þó- nokkuS eftir af nögun á beinunum; hrafnar hoppuSu gring- um skrokkinn og fengu sér tægju viS og viS. f þennan hóp gekk rakkinn og hugSi gott til aS seSja hungur sitt. En þá kom Steini af rjúpnaveiSum; hann þekti seppa aS fornu og þurfti aS jafna á honum fyrir þjófnaS þar á heimilinu. Skoti tímdi hann ekki aS eySa á hann, enda lítil refsing í því aS detta niSur dauSur. ÞaS var lítill vandi aS handsama vesal- inginn jiarna sem hann var glorhungraSur aS rífa í sig fyrstu bitana. Steini tók hann og bar hann heim aS bæ; þar fékk hann annan til liSs viS sig. Annar hélt sökudólgum, en hinn batt vendilega snæri í skottiS á honum, og hrosslegg í hinn endann á snærinu. Ekki reyndi hann aS liíta, og ekki urraSi hann, en ýlfur heyrSist viS og viS meSan á jiessu stóS. Svo var kallaS í heimarakkana, fanganum slept lausum og hund- unum sigaS á hann. Þá hefst flóttinn. .Hrossleggurinn tafSi; hann slóst sí og æ í afturfæturna. Heimahundunum var því ekki erfitt aS ná honum; þeir byltu honum nokkrum sinnum

x

Dýraverndarinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Dýraverndarinn
https://timarit.is/publication/598

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.