Dýraverndarinn - 15.03.1915, Blaðsíða 7

DÝRAVERNDARINN
3
sképnur sínar meö hvaöa hætti sem þaö er gert. íslenskur
sveitabúskapur veröur áhættuspil, þangað til yfirborö bænda
eru dýravinir. Heyleysiö og hordauöinn veröur ekki fyr úr
sögunni. En þ e g a r þaö er hvortveggja úr sögunni, veröur
íslensk sveit paradís fyrir menn og skepnur.
Ef „Dýraverndaranum“ lánast að vekja velvildarhug manna
til skepnanna, og auka mannúö í allri meöferö á þeim, sem
alt af veröur þar að auki til gleöi og gagns íyrir mennina
sjálfa, þá hefur hann hitt óskastundina. Hann heitir á alla
góöa drengi, karla og konur, aö styöja sig að verki. Fyrir
áhuga og fórnfýsi einnar konu og eins manns í „Dýravernd-
unarfélagi íslands", hefur oröiö kleift að gefa út þetta litla
blað. Svo er til ætlast, aö blaðið komi út einu sinni á hverjum
ársfjórðungi, ein örk í senn. Verðið er 50 aurar fyrir árgang-
inn en 15 aurar fyrir einstök blöö. Útsölumenn fá 20 prc.
HOHDAUMNN OG HORFELLISLÖGIN.
Alþingi íslendinga hefur veriö svo forsjált aö búa til hor-
fellislög, en þrátt fyrir það missa landsmenn úr hor á hverju
ári, þó sjaldan hafi kveöiö jafn ramt að þvi sem á s. 1. vori
hér í vissum héruðum á Suöurlandi; það kann hafa verið —
og svo mun það líka hafa verið látiö heita, aö meiri partur af
öllum þeim óskapa fjölda, sem drapst hjá bændum í vor er
leið, hafi ekki sálast út af úr hor — heldur af óhollu fóöri og
léttum heyjum. Þaö kann vera aö heyin hafi verið meö óholl-
ara móti, en mér blandast alls elcki hugur um þaö, aö hér
drep'st úr íslenskum lior á hverju einasta ári meira og minna.
Sauðféð er langdregiö; seint farið að gefa þvi framan af vetr-
inum, ekki tekið kanske í hús fyr en það er orðiö horað, þá
gengur illa að halda því viö á léttum heyjum, eins og þau
hafa máske verið í fyrra vetur. Þaö er hægra aö naga hold-
nóruna af skepnunum, en fita þær aftur. En hver heilvita
maður getur gert sér það í hugarlund, hvílíkar kvalir t. d.
sauðkindin, jafn hörð skepna, líður áður en hún veltist um.
hrygg og drepst úr hor. Dæmi eru líka til þess að hráfninn
legst á sauðféð lifandi og stingur úr því augun, þegar þaö er
mjög horað, því þá er það svo rænulaust, aö það hefur hvorki
rænu til að verja sig gegn óvininum eða bjarga sér á annan