Dýraverndarinn - 15.01.1916, Blaðsíða 8

4
DÝRAVERNDARINN
og hún vilcli, en alt af varö hún aS vera á veröi á næturnar, og
á daginn svaf hún oft uppi í rúmi.
Næsta haust var alger friöur fyrir músum, en þá byrjaöi
ófriöur fyrir kisu. Fólkið gleymdi, hvaö þaö átti henni mikið
og gott upp að unna; enginn vildi lofa henni aö sofa i rúminu
sínu; enginn gaf henni af matnum sínum. Af því aö hún leyfði
sér stundum aö taka sjálf lífsnauðsynjar sínar, þegar þær feng-
ust ekki öðruvísi, var hún talin þjófur og óalandi. Búrinu var
lokaö, baöstofuloftinu var lokað ; loks var baðstofunni lokaö —
öllum náöardyrum lokað. Nú voru góö ráö dýr, undir veturinn.
Nokkra daga hélt hún sig við bæinn, eöa fénaöarhúsin; en
þar var hún líka lokuð úti, enda ekkert þar aö hafa, er stilt
gæti sáran sult. Þá lagðist hún út, veiddi margan snjótitlinginn
í vetrarhörkunum, og leitaði sér skjóls einhverstaöar og ein-
hverstaöar á næturnar. Svona leið veturinn.
Litli ketlingurinn gljáhæröi og góðlyndi var oröinn úfinn á
hár og grimmur i slcapi; hann var orðinn útileguköttur, kom
hvergi nærri bæjum, en hafðist viö á víöavangi um sumarið og
oft í jarðholum og uröum. Hann var orðinn uröarköttur.
Allir voru hræddir viö hann, og hann var hræddur við alla.
Þegar vetraði aö næsta haust, neyddist kisa til aö leita aft.ur
mannabygöa. Hún kom að bæ i sveitinni þar sem fjósið var
langt frá bænum. Þar var lítill skjár opinn; ylinn lagði út á
móti henni, og hana langaði til aö skríöa inn þegar í staö; en
hún var tortryggin og þoröi ekki inn. Hún kom oft að skján-
um áður en hún þorði aö ráðast inn. Loks áræddi hún það, skreið
inn á sillu við skjáinn, hnipraöi sig þar og naut hlýunnar
Þarna var hún nótt eftir nótt, án þess aö fjósakarlinn eða
mjaltakonurnar yröu varar við hana, en á daginn fór hún út til
að veiða. Hún sá á kveldin og morgnana við koluljósið, þó að
dauft væri, hvernig mjólkin streymdi í föturnar og hún var
borin burt, — öll burt. Hún mundi gömlu, góöu dagana. Þá
þurfti ekki annað en að mjálma til að fá mjúka stroku um
bakið og mjólk í undirbollann. Nú bjóst hún ekki við neinu
góðu, hvorki við góðgerðum eða góöu atlæti. Þoröi ekki að
mjálma, þorði ekki að gera vart við sig.
Eitt kvöldið tók fjósamaðurinn tc^rfu úr moðbásnum og fór
með hana upp á fjósið til að byrgja ljórann; honum þótti ekki
nógu hlýtt í fjósinu. Þegar kisa heyrði til hans úti fyrir, ætlaöi
hún að skjótast út, en varö of sein. Fjósamaöurinn sá hana og