Dýraverndarinn - 01.06.1930, Qupperneq 11

DÝRAVERNDARINN
25
oft viíS, aÖ Wachmann varS vihskila viS húsbónda
sinn. En þeir s ö m d u s v o m e 'S s é r, aS þeir
skyldtt hittast cí tilteknu götuhorni, þegar Willum
hefhi lokiö erindum sínum, og brást þaS aldrei, ah
Wachmanii biðí hans þar, sem um var samiS, og
varð þá jafnan fagnaharfundttr meS þeini.
Wachmann var dæmalaust tryggur og yfirgaf
húsbónda sinn nálega aldei. Hann þurfti ekki ah
sækja eftir kærustunum. Þær heimsóttu hann. MeíSal
þeirra var tík af sama kyni sem Wachmann. Hún
átti heima í Pretoríu og eigandi hennar hét Tempest,
mikilsmegandi mahur þar og framgjarn. Eintt sinni
tók hann upp á því ah loka tíkina inni, og þá fekk
Wachmatin leyfi til þess aS fara a'ö heiman aö heimi-
sækja hana, en kom aidrei úr þeirri ferö. Willum
auglýsti eftir hontim og leitaöi, en þaö Itar engan
árangur. Síöar frétti hann, aö Tempest heföi skot-
iö hundinn og dysjað á leyndum staö. Willum sakn-
aði mjög hundsins og ætlaöi að lögsækja Tempest,
en hann var svo voldugur ntaður, aö hann náöi
aldrei rétti síntim á honum.
Svo leiö langur tími. Þá stóöu kosningar fyrir
dyrum. Eögur stúlka kom þá einn góðan veöur-
dag í heimsókn til Willum til þess að leita eftir
atkvæði hans handa föður sínum. Hún haíði með
sér tvo þjóna og var hin glæsilegasta. Willttm tók
henni vel, því að slíkir gestir vortt þar fáséðir, en
spurði, hvað frambjóöandinn héti.
Tempest, sagði hún.
Nei, svaraöi Willum, og rétti úr sér, elrki kýs
eg hann, því að hann skaut fyrir ntér hund á
lymskulegan liátt, og hartn fær aldrei mitt at-
kvæði!
Stúlkan reyndi aö telja honttm hughvarf, en það
stoöaöi ekki. Leið svo frami yfir kosningar, og sá
þá Willum, aö Tempest haföi fengið 17541 atkvæði,
en andstæðingur hans 17542. Þá hýrnaöi yfir gantla
Willum, þegar hann sá, að Tempest hafði falliö
fyrir sínu eina atkvæði. Honum fanst eins og
Wachmann hefði einu sinni enn risið gegn óvini
sínum af öllum mætti, og lagt hann að velli. — Og
þessi sigur varö úrslitasigur, því að Tempest náði
hvorki kosningu þá né síðar.
Gáfuð álft.
í fyrra vor tók verkamaður einn, sem vinnur suð-
ttr við Tjarnarenda, upp á því aö gefa álftarunga
brauðmola. Bleytti hann brauðið í skál,
er hann hafði meðferðis, en lét svo álftarungann
eta úr lófa sínum. Varð unginn mjög hændur að
manninum og undi hvergi alt síðastliðiö sumar
nema við fætur hans. Svo kom haustið og allar
álftirnar voru teknar burt og settar í vetrardvöl.
Veturinn leið og svo kom aftur vor og álftahópur-
inn kom á Tjörnina einn góöan veðurdag. Ein álft-
in tók sig þegar út úr hópnum og kom kvakandi
og baðandi vængjunttm til verkamannsins. Nuddaði
hún höfðinu við fætur hans og elti hann livert sem
hann fór eftir þaö, nenia á kvöldin, er hann
fór heim. í kaffi-hléunum á morgnana og eftir
miðjan dag settist maöurinn inn í skúr, og
þangað elti álftin hann og beiíS hans meðan hann
drakk kaffiö. Um hádegið þegar hann
fór heim í mat, elti álftin hann oft og beið viö
húsdyr hans meðan hann mataðist, en maður þessi
á heirna rétt við Tjörnina.
Oft ]ægar menn konta suður að Tjarnar-enda og
ætla að tala við verkamanninn, kernur álftin hlaup-
andi og lemur gestina með vængjunum og bítur þá.
Hleypur hún þá í kringum verkamanninn og vill
auðsjáanlega verja hann fyrir ónæði hinna ókttnn-
iigu.
Einn dag var bygt ,,port“ við heimili verkamanns-
ins, og næsta dag, þegar hann fór heim
til máltíðar, tapaði álftin af honum inn í portið.
Hélt hún áfrant vaggandi að næstu þvergötu, en
þar þekti hún sig ekki og leit því við, en þá var
verkamaðurinn horfinn. Kiptist hún þá við, garg-
aði mikið, Itaðaði vængjunum og skoðaöi húsin
beggja megin götunnar. Sá kona nokkur þetta,
sem vissi um fylgispekt álftarinnar, og sagöi verka-
manninum til. Varö hann að standa upp frá mat
sínum og fara út á götuna, en er álftin sá hann,
kom hún hlaupandi til hans og beið hans eins og
vant var.
Sýnir þetta gáfur fuglsins og trygglyndi.
V. S. V.