Dýraverndarinn - 01.01.1931, Qupperneq 17

DÝRAVERNÐARINN
ii
æææææææææææ
æææææææææææ
Mynd þessi er tekin
eftir málverki
Jóns Stefánssonar listmálara
U'tigangsn estar.
æææææææææææ
æææææææææææ
væri sér þess métSvitandi, at5 hún ætti aÖ gæta alls
hópsins, og sæi um, a'ð ekkert af hennar fylgdarli'ði
færi sér að voða.
Á veðrabreytingum vissi Hrefna ætið glögg skil.
T. d. flutti hún sig ætíö í skjól á undan illviðrum
og liélt sig þar með fylgdarliði sínu unz veðrinu
slotaði.
Á vorin var Hrcfna mjög túnsækin og aðsúgsmikil.
gekk alls ekki undan hundum, og segja mátti, að
engin girðing liélcli henni, enda vóru ]iær ekki eins
fullkomnar og ]iær gerast nú. Flaug mér stundum
i hug, að hún vildi með frekju sinni sýna, að hcnni
þætti óþarft að vera að telja eftir sér fyrstu gróður-
nálarnar að vorinu, úr því að hún hefði lifað á grárri
sinunni allan veturinn. Aldrei kom það fyrir, að hún
leyfði folöldum sínum að fara inn fyrir girðinguna
ef hliðið var lokað. En ])egar að þeim tíma leið, að
folaldið þurfti að fá að sjúga, rölti hún að girðing-
unni, en gætti þess þó jafnan, að koma sér þannig
fyrir, að folaldið gæti auðveldlega náð til spenanna
á milli vírstrengjanna. Þegar folaldið hafði sogið
nægju sína fór hún aftur að bíta. Á ]ietta horfði
eg oft og mörgum sinnum og þótti merkilegt, enda
var hún oft látin óáreitt í túninu, einmitt fyrir
þetta.
III.
Veturinn 1917—18 átti eg heima í Sigtúnum við
Ölfusárbrú. Þá um haustið tók eg þangað austur.
ásamt fleiri hrossum, bleika stóðhryssu, sem eg hafði
alið upp í Brautarholti og kölluð var Perla. Var hún
af völdu reiðhestakyni úr Skagafirði, en aldrei tam-
in til reiðar, ']iótt öll gæðingseinkenni bæri hún með
sér.
Þennan harða og kalda vetur gekk Perla að mestu
leyti úti, ásamt fleiri vönum útigangshestum, sem
eg átti þá, en sjálf réð hún forustunni. Um vetur-
inn gekk undir lienni móálótt hestfolald. sem nú er
gæðingur hér í borginni. í fylgd með hryssunni var
skjóttur hestur, bróðir Hrefnu, sem áður er nefnd,
mesta hörkutól og vanur útigangi frá Brautarholti.
Hann tók miklu ástfóstri við folaldið og lét sér mjög
ant um það. Oft tók eg eftir því, þegar vont var að
ná til jarðar vegna snjóa, að Skjóni krafsaði fyrir
folaldið. Og í roki og hörkum gætti Perla og Skjóni
þess, að folaldið biti í skjóli við þau, enda varð eg
aldrei var við að Mósi litli skvlfi. og var ]ió oft
kalt þennan eftirminnilega gaddavetur.
Að vísu höfðu hross þessi hús til þess að flýja
inn i, en þau leituðu ekki þangað nema í verstu af-
tökunum. Annars var húsið altaf opið og oftast gefið