Dýraverndarinn - 01.02.1973, Qupperneq 22

kom þó tvisvar fyrir, að þú stanzaðir í
ófærð með þungt hlass. Hafðir í bæði
skiptin sprengt klafaólina og skildir,
að nauðsyn var að stoppa.
Værum við einir á ferð, kom það
stundum fyrir, eftir að ég hafði kynnzt
kostum þínum, að ég brá beizlistaum-
unum undir aktygisólarnar og lét þig
halda áfram, eins og þér hentaði, ef
ég sá eitthvað í nánd, er vakti athygli
mína og mig Iangaði að skoða. En það
er margt, og ekki ávallt merkilegt, sem
vekur athygli forvitinna stráka. Oft
margt á margfarinni leið, óskoðað eða
vanskoðað. En fyrir kom, að ég var að
prófa þig, Bleikur minn, til að ganga
úr skugga um, hvaða útúrdúra ég
mætti leyfa mér, og fylgdist þá vel með
þér. Og þó að girnilegur grastoppur
væri við veginn, léztu aldrei freistast,
nema jafnslétt væri út af veginum. Þú
varst dásamlegur hestur, með óvenju-
leg skapeigindi og vit.
I mjúlkurflutningunum sammæltum
við okkur oft, póstar Suður- og Norð-
urness, til þess að geta masað saman á
leiðinni, værum við jafnaldra. Annars
ekki. Gengum við alltaf saman með
hestinum, sem á undan var. Og þig
hafði ég alltaf á eftir, því að ég vissi, af
fenginni reynslu, að óhætt var að láta
þig fara einan. Þú varst óhræddur við
skellirokka bíla þess tíma og vékst allt-
af rétt, hvort sem þeir komu á eftir
þér eða móti. En annars varstu oftast
á miðjum veginum.
Oft kom það fyrir, að þú drollaðir
nokkuð og dróst aftur úr, sérstaklega í
góðu veðri. Þú varst sjálfsagt á þinn
hátt að njóta tilverunnar. Nú, og stund-
um þurftirðu auðvitað að stanza til
að kúka og pissa, og gafst þér oftast
góðan tíma til þess. En þætti mér bilið
vera orðið fuillangt, og sneri til móts
við þig, þá komstu alltaf brokkandi
móti mér, og skipti engu þótt þú værir
með fullan vagn móti brekku. Og þeg-
ar þú komst þar, sem ég beið þín, ef
ég þá beið þín, þá ýttirðu oft léttilega
við mér og hnipptir svolítið í mig.
Ekki veit ég, hvort þú varst að biðja
mig afsökunar á slórinu. En stundum
taldi ég mér trú um, að ég hefði séð
glampa glettni í fallegum augum þín-
um.
Mjólkina losaði ég á Laugaveg 21.
Þá spennti ég þig alltaf frá vagninum
og gaf þér tuggu að una við, meðan ég
var að losa brúsana. Síðan fórum við
upp í portið við Vegamtóastíg, því að
þar var vatnsþró. Og meðan ég rak er-
indi ýmsra Pétra og Pála, eins og
mjólkurpósta var venja, beiðst þú í
portinu, við vel útilátinn heyskammt,
og lagðist þá gjarna við heyhrúguna til
að hafa það sem þægilegast.
En ónotalega brá mér eitt sinn, er
ég hafði Iosað brúsana, og kom út til að
fara með þér upp í port, en bæði þú
og heypokarnir voru horfnir.
Það hafði aldrei komið fyrir, að þú
færir til að skoða þig um í borginni.
Og þú hafðir ekki einu sinni litið
hornauga til girnilegustu útstillinga í
búðargluggum. Ég hafði ekki orðið
var við, að þú hefðir snefil af áhuga
á öðru hér en hinu frískandi Gvendar-
brunna vatni, og svo auðvitað brauðinu,
sem er hverjum hesti girnilegt. Ég
botnaði því ekkert í hvarfi þínu. Og
hvarf heypokans var næstum enn dul-
arfyllra.
Auðvitað var ekkert óeðlilegt, þótt
fagurfext hryssa hefði hrifið þig. En
það var alveg fráleitt, að heypokinn
hefði orðið ástfanginn og hlaupizt brott
í ævintýraleit. Ég var því í öngum
mínum, og komst helzt að þeirri gáfu-
legu niðurstöðu, að fífldjarfur hesta-
þjófur hefði stolið þér og pokanum. Ég
ranglaði niður Laugaveg til að skyggn-
ast eftir þér. Langt gat hann ekki verið
kominn, þorparinn, því að enginn
myndi teyma þig burtu á stökki. En
auðvitað gat hann farið í öfuga átt við
mig. En hamingjan góða. Hann hefur
þó ekki farið með þig í sláturhúsið?
Spurði ég sjálfan mig. Það myndi fást
mikið fyrir svona stóran hest. Og svo
tók ráðvilltur strákur sprettinn niður í
Sláturhús með kreppta hnefa til að
lumbra á fantinum. Já, sá skyldi nú
fá rækilega á baukinn.
En enginn hafði komið með bleikan
hest í sláturhúsið. Og nú rann mér
móðurinn og ákvað að fara til lögregl-
unnar, og lagði þegar af stað. En þá
var því eins og hvíslað að mér, að þú
værir í portinu, svo að ég hljóp sem
fætur toguðu þangað, fullur, bæði
kvíða og vonar. Og í portinu Iástu
hinn rólegasti og gæddir þér á góðu
heyinu, sakleysið sjálft uppmálað.
En hvernig lá í þessu? Ekkert þýddi
að spyrja þig, þótt við værum góðir
vinir. En mig fór að gruna margt. Þú
hafðir oft opnað hliðið á túngarðinum
á Skógtjörn, þegar þig langaði í ið-
græna töðumáltíð innan hans. Þú opn-
aðir einnig útihurðina heima og
hneggjaðir inn eftir brauði eða öðru
góðgæti til tilbreytingar. I rauninni
varstu talsverður sælkeri og vissir vel,
hvað þú máttir leyfa þér.
Ég ákvað því að hafa gát á þér dag-
inn eftir og hafði dyrnar opnar, með-
an ég var að tæma brúsana og gaf þér
hornauga í laumi. Þú fiýttir þér með
tuggu, sem ég gaf þér, beizt síðan í
pokann og labbaðir með hann upp í
port, fékkst þér að drekka, tókst svo
pokann og lézt hann detta, þar sem þú
vildir njóta innihaldsins, hristir þig lít-
illega, fretaðir kröftuglega, eins og þú
gerðir iðulega, jafnvel þótt hefðarborg-
arar gengju hjá. En siðir eru misjafn-
ir. Og það sem er ókurteisi á einum
stað, kann að vera kurteisi á öðrum.
Og kannski voru drynjandi fret fáguð
kurteisi á hestavísu? Og þar sem þú
iðkaðir þetta, taldi ég það í rauninni
alveg víst. En hvað, sem því líður,
beiztu nú í botn pokans, og með
snöggum rikkjum hristir þú úr hon-
um heyið á svolítinn sólskinsblett. Og
það var ekki hending, því að það gerð-
irðu, þegar nokkur sólskinsbletmr var í
portinu.
22
DÝRAVERNDARINN