Dýraverndarinn - 01.02.1978, Síða 13

Nokkru síðar en ég fór með
minn leiðangur í hraunið, fór hóp-
ur af skátum í leiðangur í Hall-
mundarhraun í sömu erindum og
við og vann þar mikið og þarft
verk, sem þeir unnu í sjálfboða-
vinnu, og vel sé þeim fyrir það, sem
allt annað, er þeir láta gott af sér
leiða. Hvort þetta úrræði mitt sé
óframkvæmanlegt, þykist ég nú
hafa svarað hér að nokkru leyti.
En að ætlast til, að landeigendur
einir framkvæmi slík verk sem
þessi, tel ég algera fjarstæðu. Þessi
hættuhraun eru öll í löndum til-
tölulega fárra manna, en yfirleitt á
alfaraleiðum sauðkindanna án til-
lits til eigenda, svo að engin skyn-
samleg rök mæla með því að ætla
hraunlandaeigendum einum, að sjá
um verndun fjár í þeim.
Athugum eftirfarandi dæmi:
I Hallmundarhrauni einu, sem er
að miklu leyti í landi einnar jarðar,
hef ég fundið í hættuholunum á
hornum hinna helkvöldu kinda,
brennimörk úr öllum hreppum
Mýra- og Borgafjarðarsýslu, nema
úr Hvalfjarðarstrandarhreppi, úr
ýmsum hreppum Arnessýslu, Kjós-
arsýslu, Hafnarfirði, báðum Húna-
vatnssýslum o. fl. Allar þessar ó-
lánssömu kindur hafa dáið hinum
hörmulegasta dauða.
í þessum eina Ieiðangri mínum
fundum við tvær kindur, sem voru
svo nýfarnar ofan í, að við gátum
bjargað þeim frá hungurdauða. En
ég lief líka fundið kindur í hraun-
holum, sem tófuvargur var búinn
að leika svo grátt, að ekki var um
annað að gjöra en stytta þeim aldur.
Þannig eru ævilok þessara vesalings
kinda á allan hátt hin ömurlegustu,
þar sem ekkert er lengur hægt að
flýja eða forða sér.
Eg hef reynt að talfæra þetta á-
hugamál mitt við ýmsa ágætis-
DÝRAVERNDARINN
menn, t. d. tvo búnaðarþingsmenn,
sem ég vona að innleiði þetta mál á
búnaðarþingið, er það kemur saman
næst, og ef það fær þar góðan
hljómgrunn, vona ég, að það haldi
þar áfram til Alþingis.
Treysti ég þá, að Dýraverndunar-
félagið láti ekki sinn hlut eftir
liggja fylgja eftir þessu máli. Ég
veit, að ef þessir þrír aðilar taka
þetta mál til rækilegrar athugunar,
þá verða auðfundnar leiðir til
skipulagningar á því, sem gera
þarf til úrbóta.
Ég veit, að Dýraverndunarfélög
hafa unnið mörg ómetanleg störf
til líknar og verndar, en ég er líka
viss um, að ekkert getur bægt meira
böli og þjáningum frá búfénu okk-
ar en það, ef gjörð væri samtaka
árás frá öllum hliðum á morðgjárn-
ar í hraununum okkar, sem féð
gengur mest um. Þetta er hægt ef
góður vilji er fyrir hendi. Ekkert
minnismerki gætu dýravinir hlotið,
sem bæri þeim betur eilíft vitni.
Ég er sjálfur þrotinn að kröftum
og veit, að ég get ekki hlaðið upp
úr fleiri hraungjótum, en því fastar
sækir að mér hugsunin um þessa
bjargarvana vesalinga, sem hrópa á
hjálp okkar mannanna. Það er hægt
að bjarga fjölda af sauðfé frá þess-
um ömurlegu örlögum, sem bíða
þeirra í hraununum, með ótrúlega
litlum kostnaði, og um leið gæti
fjöldi fólks hlotið ógleymanlegar og
ævintýralegar endurminningar um
skemmtiferðir, sem farnar hefðu
verið í þágu mannúðarinnar.
Með virðingarfyllstri kveðju.
Kletti 3. febr. 1953.
Jón Eyjólfsson.
1 síðasta blaði var mynd af fallegum bvolpi og með henni áskorun til eigenda tíka
og lceða að gœta þeirra á lóða- og breimatímabilum til að koma í veg fyrir stans-
lausa fjölgun hjá þeim. - Það er svo lítill hluti þeirra hvolpa og kettlinga sem
fceðast sem eiga góða tevi. Vramboðið er allt alll of mikið. - Þessi fallega brönd-
ótta kisa með kettlingana sína minnir okkur líka á þetta nauðsynjamál. - Tulið við
sérfrœðinga og fáið ráðleggingar. — Stuðlið ekki að offramboði á lifandi dýrum
sem svo lenda á flcekingi. - J. S■
13