Dýraverndarinn - 01.02.1978, Síða 35

Snati
Það er stundum vandi að eiga
hund í smáþorpi. Táta var öllum
góð, en hún hafði þann leiða sið,
að gelta mikið að bílum og æða í
veg fyrir þá. Einu sinni varð hún
fyrir bíl og meiddist mikið, en hún
varð aftur jafngóð, og nú liðu
margir mánuðir án þess að hún
gelti að bíl, en svo byrjaði hún
aftur og gerðist nú æstari en
nokkru sinni áður. Hún gekk með
hvolpa og er hún fæddi þá, var
einn, sem bar af öllum hinum, en
þeir voru fjórir alls. Þetta var hund-
ur, brúnn og hvítur að lit með brún
og greindarleg augu, þegar sást í
þau. Ég ásetti mér því að láta hann
lifa, en til þess varð ég að farga
Tátu og það varð að gerast áður en
hún kenndi hvutta litla að hlaupa
fyrir bílana.
Snati átti hús og góðan kassa til
að liggja í. En af því að honum
leiddist einum, þá fékk hann að
koma inn í eldhús og leika sér á
gólfinu. Hentist hann þá marga
hringi um eldhúsgólfið. En ef ég
hallaði mér í bekkinn, sem oft kom
fyrir, þá endaði Snati litli leiki sína
með því að stökkva upp í bekkinn
til mín og skríða á maganum þang-
að til að hann stakk hausnum undir
handarkrika minn, með því sýndi
hann vináttu sína, sem alltaf var
eins meðan hann lifði.
Þegar Snati var ársgamall sýndi
hann oft hvað hann var lyktnæmur.
Lækurinn, sem ég sótti vatnið í
handa kindunum, fennti stundum í
kaf. Ég var vanur að hafa prik við
pyttinn sem ég sökkti í vatnsfötun-
um, en nú var það fokið um koll og
ekkert að sjá nema hvíta fönnina.
Snati sá að ég var að svipast um
hvar ég ætti að moka upp lækinn.
Þá kom hann og setti báðar fram-
lappir sínar á kaf í fönnina, leit
svo til mín og dillaði rófunni. Ég
fór svo að og mokaði í förin hans
og kom beint niður í lækinn þar
sem ég var vanur að sökkva í föt-
una.
Snati var nokkuð stór hundur,
enda blandaður að kyni. Hann var
ákaflega góður í sér, beit hvorki
menn eða skepnur. En hann gerði
mannamun, vildi ekki koma til
allra sem ætluðu að klappa honum.
Hann var mjög hændur að börnum,
sem vildu vera góð við hann, en
gerði allmikinn mismun á þeim.
Það var eins og hann vildi aðeins
eiga fáa vini.
Það var eitt vetrarkvöld í góðu
veðri og auðri jörð. Við Snati vor-
um á heimleið úr fjárhúsunum. Á
móti okkur komu tvö ókunnug
börn, átta ára stúlka og sex ára
drengur, systkin, nýkomin frá
Reykjavík. Þau höfðu verið að leika
sér á svelli upp við Hólinn, þar
sem ég er með plöntur. Sögðu þau
mér formálalaust, eins og barna er
siður, að krakkarnir hefðu sagt sér
að þau mættu ekki stíga sínum fót-
um upp fyrir girðinguna. Ég skýrði
þeim frá því hversvegna ég vildi
ekki að börn væru að leika sér þar
inni. Þá tók ég eftir því, að Snati
var farinn að sýna þeim sín vina-
hót og litla stúlkan strauk hendinni
mjúklega um kollinn á honum. Ég
fékk henni vettling og sagði að
hún skyldi reyna hvort þeirra væri
sterkara. Snati var fljótur að átta
sig á þessum leik og nú toguðust
þau á um vettlinginn og þótti syst-
kinunum allmikið gaman.
Eftir þetta komu þessi börn
nokkuð oft í heimsókn til mín með-
an þau áttu hér heima í næsta húsi.
Þá var það eitt sinn að litla
stúlkan kom upp að fjárhúsum til
mín og bað mig að koma með sér
upp í brekku. Ég þóttist ekki hafa
tíma til þess, en sagðist vilja lána
henni Snata til fylgdar, en bað
hana að fara varlega því víða væri
hált á svellum og Fossagilið væri
einn svellbólstur frá klettunum og
væri hættulegt að fara yfir það.
Hún vildi setja band um hálsinn á
Snata og teyma hann, en hann vildi
aðeins toga í bandið og ráðlagði ég
henni að hafa hann lausan. Nú
DÝRAVERNDARINN
35