Dýraverndarinn - 01.02.1978, Page 33

Haninn gabbaði
Larisku
Lariska litla kom ein, sem endra-
nær, hlaupandi heim úr skólanum,
borðaði matinn sem mamma hafði
tekið til handa henni, náði sér í
teiknimyndabók og klifraði síðan
upp á stóra ofninn, sem enn var
volgur frá því um morguninn.
Lariska las nokkrar síður í bók-
inn og féll svo í svefn, þreytt eftir
setuna á skólabekknum. Hún vakn-
aði við þetta venjulega „kykeliky"
frá hananum, sem ætíð vakti hana
á morgnana, því að á veturna voru
hænsnin höfð í afhýsi sem lá fast
að eldhúsveggnum. Hún var vön
því að nota hanann fyrir vekjara-
klukku og þessvegna varð henni
dálítið hverft við að vakna svona
snögglega og ennþá var dimmt. -
Nú, úti voru logandi götuljós og
mjólkurglas var á borðinu, en
mamma hennar var þar ekki.
það í minn hlut að færa honum
drykkinn sinn. Járnpípa úr týru-
glasi, vafin með ull um annan end-
ann var „túttan" hans og hringlaði
hann innanum ílátið til þess að ná
síðasta dropanum úr lögginni.
Hann var oftast í tjóðri í tún-
jaðrinum fyrir framan ána. Alltaf
jarmaði hann, þegar hann sá mig
koma. Talaði ég þá gjarnan við
hann og svaraði sem svo: „Norri
minn, jarmur, blessaður auming-
inn, jarmur, leiðist þér, jarmur, ég
trúi því vel, jarmur, o. s. frv.
Um þetta leyti var tvíbýli á
heimili foreldra minna. Garðrækt
Lariska drakk nýmjólkina sína,
setti á sig skólatöskuna sína og
hljóp af stað í skólann. Hún gaf
sér ekki einu sinni tíma til að
hneppa kápunni að sér.
Þegar hún hljóp inn á skólalóð-
ina, var þar allt kyrrt og hljótt. -
„O! nú hef ég komið of seint,"
tautaði hún við sjálfa sig.
Á útitröpum skólans sat „afi"
gamli, en hann hét nú raunar Fed-
jaska, og var húsvörður. Hann leit
undrandi á litlu stúlkuna.
„Hefur þú gleymt einhverju, litla
mín?" sagði hann.
„Góðan daginn, afi, nei, ég hef
ekki gleymt neinu, ég bara svaf yfir
mig. Heldur þú að ég komist inn í
fyrsta tímann héreftir?"
Lariska stappaði snjóinn af filt-
stígvélunum sínum meðan hún
móð og másandi spurði „afa". En
afinn horfði bara hissa á telpuna og
fór að skellihlæja.
„Hvað gengur að þér, barnið
gott. Skólinn er fyrir löngu búinn
í dag og þú varst hér sprellfjörug
núna fyrir stuttu?"
Lariska rak upp stór augu og
skildi ekki neitt í neinu, en smám
saman rann það upp fyrir henni, að
hún hafði verið í skólanum fyrir
stundu síðan. Þá settist hún niður á
tröppurnar við hlið „afa" og hló
með honum.
„Ó-já, það hefur verið hana-
skömmin, sem hefur farið að gala á
skökkum tíma og ég svo rokið af
stað í skólann, þótt það væri enn
kvöld. - Jæja, bíði hann bara ró-
legur þar til ég kem heim aftur, þá
skal hann fá orð í eyra! Og aldrei
skal ég treysta hanagali oftar."
var talsverð á báðum heimilunum
og voru ræktaðar rófur og kartöfl-
ur, en ekki voru garðarnir það vel
girtir, að griphelt væri.
Mótbýliskonan var skapstór og
vanstillt í geði, mest vegna fátækt-
ar-basls. Var Norri minn því illa
séður gestur í görðunum, ef hann
losnaði úr tjóðurbandinu.
Þegar líða tók á sumarið og veð-
ur að versna þótti ekki fært að
tjóðra hann úti, þó að hýstur væri
hann inni um nætur. Garðarnir
freistuðu hans mjög og ekki þótti
sanngjarnt að láta hann gera usla í
görðum sambýlisfólksins. Hann
varð því að falla, áður en hans tíð
kom.
Man ég að Norri stóð hjá föður
mínum á meðan hann hvatti hníf-
inn, sem nota átti til þess að aflífa
hann, óafvitandi þess, að nokkuð
illt gæti komið frá vinum sínum
mönnunum.
Löngu síðar lét ég einn besta
hrútinn minn heita eftir Norra
mínum. Sá hrútur varð gamall og
geymdi ég hornin af honum lengi.
1. júní 1973.
Jóbannes Davíðsson
frá Álfadal.
DÝRAVERNDARINN
33