Alþýðumaðurinn - 22.12.1959, Blaðsíða 8

8
JÓLABLAÐ ALÞÝÐUMANN SIN S
Þriðjudagur 22. <jesember 1959

Mammamt
«ETBAHNA§1ÐM
Gleymt Ijóð.
Ég skrifað hafði lítið Ijóð
á lúið pappírsblað,
en þótti í engu urn það vert
og ekkert skeytti um það.
Svo týndist þetta litla Ijóð
og lagðist gleymsku í,
en hending síðar örfá orð
mér aftur færði úr því.
Þá fann ég þessi fáu orð
úr fyrnsku endurheimt
mér voru ei lengur lítils verð,
þótt Ijóðið vœri gleymt.
Nú vildi ég gefa gull mitt allt
að gjaldi í kvæðis stað.
Mér finnst ég hafi aldrei ort
neitt annað Ijóð en það.
(
)
Allt er munað.
Engu er tapað, engu gleymt,
er okkur vakti gaman.
Allt er munað, allt er geymt,
öllu haldið saman.
Þegar eitthvað þreytir geð
— og það er mörgum sinnum
burtu það ég þurrka með
þessum gömlu minnum.
(
Fugl í götu.
Dúnalogn yfir dalnum er,
dagsbirtu liafinn flóttinn.
Skógurinn angar og ilminn ber
unaði þrunginn að vitum mér.
Hver getur sofið og glatað þér,
goðmögnuð ágústnóttin?
Lýsir í norðri logaglóð,
lýtur í svefni gróður.
Angurblítt heyri ég óma Ijóð,
andvaka heiðlóu þakkaróð.
Lífið er gulldregið litaflóð,
lifandi gleðihróður.
Brestur dýrðin, sem brosti gjör,
brotnar stuðull í Ijóði, .
stjaldra orðin og stirðnar vör,
stöðvar blóðið um æðar för:
Liggur í götunni lítill spör,
löðrar allur í blóði.
(
)
(Hverjir eru höfundar eftirfarandi kvæða
og vísnaP 500 kr. í boði fyrir rétt svör. Dreg-
ið 15. jan. n. k.r ef mörg rétt svör berast.)
í órdaga.
Dimmt kvað særinn við sanda,
svali í vindanna hljóm.
Allslausum einstaklingum
auð var jörðin og tóm.
Þau hittust og tókust í hendur —
hafgolan skipti um róm,
sandurinn varð að mjúkri mold,
úr moldinni spruttu blóm.
(
Við gröf öreigans.
Það er ekki þys og ys,
þröng né fjölmennt erfi,
þó að lítið, fölnað fis
fjúki burt og hverfi.
)
(
Ævidansinn.
Allt í gegnum aldaraðir
ekki breytast heimsins kynni,
ýmist hryggir eða glaðir
dansa menn um dauðans traðir,
drottinn stjórnar hljómsveitinni.
(
)
Ellin bugar alla.
Ungir stóðum á engi,
eggjaðan Ijá að stráum
reiddum hart og hertum
liríð að rósum fríðum.
Óðum finnum nú eyðast
afl í lífsins tafli.
Ellin, sem bugar alla,
orku vorri svo storkar.
(
)
Þró.
Það er vorið með œskunnarunað,
ástir, faðmlög og söng,
sem heitast af hjarta ég þrái
liaustkvöldin döpur og löng.
En svo þegar vorsólin vermir
og vöxtur í sál minni býr,
þrái ég heitast haustið,
húm þess og œvintýr.
(
Tileinkun.
Við vorum ung og áttum saman vorið
og æskuþrár,
og nutum þess hve Ijúft og létt var sporið
þau liðnu ár,
en liöfum síðan inn í bæinn borið
margt bros — og tár.
Mig töfrum bundu söngvar ótal sæva,
og seiddu mig.
Mér fannst ég bera örlög þúsund œva
um eyðistig.
Þó hvarf mér aldrei öll mín litla gœfa,
ég átti þig.
(
)
Ástin mín.
Ljómar fögur lofnarsól,
löngun hjartans brennur:
Astin mín er eins og hjól,
sem allar götur rennur.
Þér finnst máske þetta rugl,
— en það er ekkert glingur:
Astin mín er eins og fugl,
sem œvinlega syngur.
Þú skalt’ekki gera gys,
góði, öðrum líkur:
Ástin mín er eins og fis,
sem út í vindinn fýkur.
(
Haust.
Hallar degi, haustar að,
hlíðum vindar strjúka.
Viðir sölna, visnað blað
verður að fjúka — fjúka.
Þó að falli og fjúki burt,
finnst ei mörgum skaði.
Ekki er leitað eða spurt
eftir visnu blaði.
Skógarblöðin bleik og hrum
— blærinn meðan fumar —
dreymir máske einmitt um
ódauðleikans sumar.
/
— Þú, sem strýkur stolta brá
stœltur af ríkum dáðum,
verður líka að víkja frá,
visnar og fýkur bráðum.
(
)

-^