Alþýðumaðurinn - 22.12.1959, Blaðsíða 9

Þriðjudagur 22. desember 1959
JÓLABLAÐ ALÞÝÐUMANNSINS
9
IB I S VERENSKI:
Þurrkoio oi |iér, Jósafat!
GUÐMUNDUR JÓSAFAT var kominn fast að
sextugu og hafði verið ekkill á þriðja ár. Fyrsta
árið hafði honum satt bezt að segja verið léttir
að því að vera konulaus, þótt aldrei viðurkenndi
hann slíkt fyrir sjálfum sér, enda hafði Sigríður
Sesselja verið ágæt. En samt sem áður var hægt
að verða langþreyttur á þessu sífellda jagi, þeg-
ar komið var daglúinn heim að kveldi:
Þurrkaðu af þér, Jósafat! Lokaðu hurðunum,
Jósafat! Bættu í miðstöðina, Jósafat! Slökktu í
kjallaraganginum, Jósafat! Jósafat þó! Missir
þú ekki enn ösku ofan á stofuborðið! Það var al-
veg furða, hvað kvenfólk gat fundið sér til að
jagast um!
En annað árið fór einhver skollans einmana-
kennd að ásækja Guðmund Jósafat heima fyrir.
Honum fannst svo undarlega hljótt í mannlausri
íbúðinni, og þessi hljóðleiki var ekki friðsæll og
vær, heldur dauðatómur og einstaklega óviðfelld-
inn. Hann gat varla fest sig við lestur dagblaðs
livað þá bókar fyrir þessari ókennilegu þögn, og
fyrr en hann vissi af, var hann farinn að kvíða
því að koma heim á kvöldin þrátt fyrir vinnu-
þreytu. Guðmundur Jósafat reyndi mörg ráð:
Hann vann fram yfir á skrifstofunni, hann sótti
söfn og hann tók að iðka húsgöngur til kunningj-
anna, en ekkert dugði. Heima beið íbúðin tóma
eins og kónguló eftir flugu. Hún var sínálæg með
ókennileik sinn, hvar sem hann fór.
Þegar tvö ár voru liðin frá jarðarför Sigríðar
Sesselju sálugu, komst Guðmundur Jósafat að
þeirri bjargföstu niðurstöðu, að sig vantaði aðra
konu. En hvar var hana að fá? Hann þekkti satt
bezt að segja fátt kvenna og engar á lausum kili,
a. m. k. ekki sem honum fannst -koma til greina.
Niðurstaðan varð því sú, að hann setti svohljóð-
andi auglýsingu í Morgunblaðið:
„KYNNING. Maður á góðum aldri, ráðdeild-
arsamur og heimiliskær, sem á hús og er í góð-
um efnum, óskar að kynnast góðri konu, á aldr-
inum 35—45 ára, með nánari kynni fyrir aug-
um. Tilboð með upplýsingum um aldur og fyrri
daga — ásamt mynd — leggist inn á afgreiðslu
blaðsins fyrir föstudagskvöld, merkt Húsleg. —
Fullkominni þagmælsku heitið.“
Það varð meiri pósturinn. Tíu höfðu tilboðin
borizt, og satt bezt að segja skolli ginnandi sum,
eins og til dæmis frá þeirri Ijóshærðu tvítugu,
eða þessari koparrauðhærðu með grænu augun.
Drottinn minn dýri, hvílíkur dillandi vöxtur!
En sextugur maður hefir ekkert með slíkar
tímasprengjur að gera inn á heimili sitt, varð á-
lyktun Guðmundar Jósafats. Hverju aldursskeiði
hæfir sitt. Hann var að leita eftir friðsæld og ró,
svo að hann gæti átt kyrrlátt ævikvöld. Jitterbug
ástarinnar var ekki lengur neitt fyrir hann.
Og því hafði hann að vandlegri athugun valið
úr öllum tilboðunum og myndunum eina, sem
honum virtist helzt mundu hafa friðsældina á
valdi sínu: þriflega miðaldra konu með festu-
legan hæglætissvip, en dálítinn glettnisglampa þó
í augunum eins og hún vildi segja: Ja, því ekki
að reyna ? Sennilega ertu gamall, geðvondur karl-
skröggur, en ég er nú raunar líka ofurlítið eldri
en ég segist! Þér að segja lita ég hærurnar og
reyri mig í lífstykki, en get ég ekki verið góð
samt?
Jú, Guðmundur Jósafat var alls ekki frá því.
Og nú var kominn sunnudagur, klukkan á
seinni tímanum í fimm og Guðmundur Jósafat
beið þess prúðbúinn, að klukkuanginn drattað-
ist á síðasta fjórðungirin, því að 5 skyldi hann
vera á Muruvöllum 49 heima hjá Margréti
Magðalenu og upplifa þeirra fyrstu kynni. Svo
höfðu þau komið sér saman um í síma.
Guðmundur Jósafat gekk um gólf og bar sig
eins og herforingi. Hann var í svörtum jakkaföt-
um, drifhvítri manséttskyrtu með litríkt bindi,
sem hann hafði keypt í tilefni dagsins. Kannske
var það nokkuð áberandi fyrir mann um sextugt,
hafði honum dottið í hug, en maður var nú svo
sem ekki dauður úr öllum æðum þar fyrir enn,
og jafngott að Margrét Magðalena sæi það strax.
Það brakaði í blankburstuðum og flunkunýj-
um skónum hans Guðmundar Jósafats, þar sem
hann spígsporaði um stofugólfið sitt fram og aft-
ur, en hann heyrði það ekki, því að hann var að
hugsa:
Ekki þyrfti hann að kvíða því, að kveðjurnar
yrðu þessar: Þurrkaðu af þér, Jósafat, eða: lok-
aðu hurðinni, Jósafat, eða: bættu í miðstöðina,
Jósafat, eða: slökktu í kjallaranum, Jósafat, eða
Jósafat þó, missir þú ekki enn öskuna ofan á
stofuborðið!
Ekki aldeilis. Líklega yrðu þau dálítið þving-
uð fyrst, en þegar hún hefði hellt upp á og komið
með kaffið, mundi þeim ugglaust losna um mál-
beinið. Mikið var hann annars farið að muna í
reglulega gott kaffi, eins og hún Sigr.--------
Nú, og þegar þau settust að kaffinu, mundi hann
segja: Það er annars svo heitt hérna, má ég ekki
fara úr jakkanum? Og þegar hún stæði hjá hon-
um og renndi í bollann, þá legði hann handlegg-
inn utan um mittið á henni, rétt til að vita, hvern-
ig strauma legði frá henni, því að væri hún sko
vitastraumlaus, tja, þá vissi hann ekki----. En
nú skellti Guðmundur Jósafat upp úr, hvað hann
hafði ekki gert til margra ára, og tautaði síðan
fyrir munni sér: Skollakornið, ef ég er ekki við
það að fara á kvennafar í huganum, roskinn og
ráðsettur maðurinn!
Og Guðmundur Jósafat leit á klukkuna, snar-
aðist fram í forstofu, dreif sig í frakkann og setti
upp hattinn. Andartaki síðar var hann kominn út
á götu og tók stefnu á Muruvelli, léttstígari og
beinni í baki en hann hafði verið lengi.
En inni í auðri íbúð hans bergmáluðu fimm
slög stofuklukkunnar, að sjálfsögðu heyrði Guð-
mundur Jósafat þau ekki. Það gilti líka einu.
Skollakornið sem ómurinn af þeim líktist ekki
óhugnanlega mikið setningunum hennar Sigríð-
ar sálugu Sesselju:
Þurrkaðu af þér, Jósafat!
Lokaðu hurðunum, Jósafat!
Bættu í miðstöðina, Jósafat!
Slökktu í kjallaraganginum, Jósafat!
Jósafat þó! Missir þú ekki enn ösku ofan á
slofuborðið!
Vesalings Guðmundur Jósafat, ef hún Margrét
Magðalena skyldi nú aðeins vera Sigríður Sess-
elja í öðru holdi?
Tvö
ODDUR GOTTSKÁLKSSON
ÞÝÐIR NÝJA TESTAMENTIÐ.
Flöktir á raki fífu logi veikur
og ferlegan skugga manns á vegginn teiknar
um dimma nótt. En úti banableikur
er byljatrylltur vetur hels og feiknar.
Hér situr einn með leynd að leturiðju
— lagt hefir verið bann við þessu verki —
sindrar um afl í heitri hugarsmiðju,
honum er starfið trú og sigurmerki.
Heilagri ritning hann á tungu þjóðar
hugfanginn snýr, í málsins bikar skæran
guðlegri speki rennir, lielgihljóðar
hánœturstundir orðasilfrið slœr ’ann.
Hvað varðar hann um vetrarmyrkrið kalda,
varðar um klerkleg bönn og hleypidóma?
Héðan í frá um þúsund aldir alda
á íslenzkri tungu drottins rödd skal hljóma.
EN ÞEIRRA ER
KÆRLEIKURINN MESTUR.
Hvers virði er mér að geta talað tungum,
ef trú mín væri kærleikssnauð?
Hvers virði er mér að vita deili á öllu,
ef vitneskjan er köld og dauð?
Hvers virði er mér að orka ofurtaki,
ef engri hlýju það er gætt?
An kærleiks get ég engum, eigur mínar
þótt allar gefi, nokkuð bætt.
Þótt víst sé dýrleg vonin hverjum manni
og vegsögn trúar nauðsynleg,
— án þeirrar löngum verkfær tæpast vœri
í veröld kaldri þú og ég —
þá kœrleikurinn er og var og verður
sá vegur einn, sem manni er fær
að fótskör guðs, og fyrr en hann er tekinn
þú færist engum þroska nær.
— gis —