Hlín - 01.01.1936, Síða 66

64
Hlín
bæli, og gerði það að gamni sínu, að telja upp þau
nöfn á Arnarbæliseyjunum, sem hann mundi, og eins
örnefnin í landareigninni, og fanst mjer undravert, að
hartnær engu hafði hann gleymt, var hann þó aðeins
níu ára gamall, þegar hann fór þaðan, sýnir það að
honum hefur verið títt hugsað til Arnarbælis alla þessa
löngu æfi, og svo mun hafa verið um þau öll, systkin-
in, sem nokkuð voru komin á legg, þegar þau urðu að
fara þaðan út í hina köldu veröld, frá ástríki og sól-
skini æskunnar.“
Þegar jeg hugsa um það starf, sem þessi stilta og
hægláta kona — svo var henni lýst fyrir mjer — inti
af hendi sem móðir og húsmóðir, þá undrast jeg, eink-
um þegar þess er gætt, að heimilið var afskaplega gest-
kvæmt, því þá var engin verslun í allri sýslunni, og
var því sífeld ánauð á Arnarbælisbóndanum að flytja
menn, sem þurftu kaupstaðarferðir til Stykkishólms,
sem mun vera um 2 vikur sjávar. Erfiði húsmóðurinn-
ar í Arnarbæli kyntist jeg af eigin sjón í bernsku, því
foreldrar mínir, Jón Oddsson og Guðbjörg Jónsdóttir,
tóku Arnarbæli eftir Magnús sáluga og hjelst sami van-
inn meðan faðir minn lifði, hann bjó þar í 12 ár. Jeg
man, að einu sinni um haust gistu þar 19 manns og
öðru sinni 18. Jeg var þá ung. Mig minnir að enginn
af heimilisfólkinu gæti háttað í rúm, nema stúlka, sem
hafði tvær yngstu systur mínar. Við tvær, lítið eitt
eldri, lágum í flatsæng, en móðir mín og stúlkurnar
vöktu við að sjóða slátur. Jeg man að móðir mín sagði,
að sjer hefði fundist hvíld í að vaka við það og hafa
næði, því á daginn var aldrei friður fyrir gestum um
það leyti árs, og aldrei var tekin borgun fyrir nætur-
greiða.
Við hjónin bjuggum í Arnarbæli 13 síðustu búskap-
arár okkar, og fjekk jeg þá glöggan skilning á því,