Hlín - 01.01.1936, Blaðsíða 99

Hlín
97
Jú, alteins. Enginn er neitt án Drottins hjálpar. Jeg
veit, góðu konur, að fleiri eða færri meðal ykkar munu
koma með þær málsbætur viðvíkjandi þessu máli
mínu, að Útvarpið færi okkur svo margt gott og guð-
legt að ekki þurfi meira. Þetta er að nokkru leyti rjett,
Útvarpið flytur margt gott og blessað. En þrátt fyrir
það, finst mjer að heimilis-bænaiðjunni eigi alls ekki
neinstaðar að vera ofaukið, hvorki í hreysum nje höll-
um. Það er gott og oft áhrifamikið að hlýða á annara
bænir, en eins og einhverstaðar segir er þó allra á-
hrifaríkast að hafa orðið yfir sjálfur, og vel á við að
sameina alla á heimilinu litla stundu daglega til sam-
eiginlegrar bænagerðar. Það er víða mikið að starfa, en
varla svo, að ekki sje hægt að koma reglu á að hús-
lestrar væru teknir upp. Mjer koma stundum í hug orð
einnar ágætrar trúboðskonu, sem nú er látin. Hún seg-
ir um okkur mennina, að við sjeum öll „Hetjur á
hnjánum11, þurfum öll að hönd Krists reisi okkur við
og leiði. Við megum æði mörg taka okkur þessi orð í
munn: „Jeg þykist standa á grænni grund, en Guð veit
hvar jeg stend,“
Góðu fjelagskonur! Við megum alls ekki bregðast
trausti hinna mætu og góðu manna víðsvegar, er í rit-
um og ræðum láta í ljósi, að hjá okkur konum muni
vera það besta og göfugasta að finna, til þess að lýsa,
líkna og græða þjóðarmeinin. En við erum „fáar, fá-
tækar og smáar,“ til stórra framkvæmda. En gætum
þessara orða: „Guðs orð er ljós er lýsir á lífsins vegum
hjer.“ Og ef við eigum það í sálum okkar, þá fer eigi
hjá því, að birtu slær á veg samferðasystkina vorra,
og til útbreiðslu Guðsríkis ætti allt líf vort að miða.
Þó öllum sje ekki gefið að vinna jafn mikið að því,
vegna ólíkrar lífsstöðu, þá ættu allir eitthvað til að
leggja í Guðsbygginguna. — Það virðist vera lítil
laun, sem hinn góði hirðir fær hjá hjörð sinni, ef hún
7