Dvöl - 21.01.1934, Blaðsíða 10

s
D V
6 L
21. jnn. 1M4
mjúk, ennþá silkimýkri en áöur.
— Alls ekki, sagði ég og laug
frcklega.
Satt að segja tók þetta á mig,
sagði liann. Það gerði mig grá-
hæðan.
Nú dundi yfir okkur hástöf-
um lofsöngur frá Finnlandi.
Kryppingurinn dillaði fætinum
eftir hljóðfallinu.
Þegar ég frétti um bylting-
una hérna, hrauzt ég áieiðis til
Vladivostock, en þá var borgin í
höndum gagnbyltingarmanna. Ég
var handsamaður sem byltinga-
maður og dæmdur til dauða. Það
átti að skjóta mig.
- Hvernig tókst yður að kom-
ast undan? spurði ég.
Ilaun varð nú eins og allt-annar
maður, varð fjörlegri og slcein af
bonuin ánægjan. Ég sá götustrák-
inn í honum, götustrákinn við-
bragðsfljótánu og skjótann til úr-
ræða, einskonar krókaref öreig-
anna, brellinn og sniðugann. Það
var hrífandi að beyra hann segja
frá þvi, hvernig hann slapp frá
Vladivostock.
— Meðal amerísku hermann-
anna þarna var liðsforingi einn,
sem ég bafði kynnzt í Chicago,
en þar var hann þá lögreglu-
þjónn. Hann hafði handsamað
mig oftar en einu sinni, og oft-
ar en einu sinni verið á veiðum
eftir mér árangurslaust. Við
vorum einskonar félagar, sjáið
þér. Ég sagði honum, að það ætti
að skjóta mig, og hann lét í Ijósi,
að það litist sér vel á. Gott er það,
liðsforingi, sagði ég. Það má vel
vera. En ég vil ekki að þessir
grútskitnu hundingjar skjóti mig,
hvað sem öðru líður. Ef það á að
skjöla mig, þá vil ég að Ame-
ríkumeun gcri það og engir aðrir.
Hann gekkst upp við það að
hevra þetta. Hann vissi ekki, að
ég hafði aldrei þorað að hreyfa
miinun amerísku skilríkjum
vegna þess, scm ]>ar var skrifað
um glæpi míua. „Ég skal gera
það sem i minu valdi stendur til
þess að hugnast yður“, sagði
hann. ög svo sagði hann yfir-
manni fangelsisins, Serbíumanni
einnin, að við mér mætti ekki
hrcyfa. Hann mvndi scnda flokk
af Amerikuníönnum til þcss að
skjóta mig, og ef ég vrði ekki til
slaðar, þegar þeir kæmu, þá
skvldi hann hafa verra af.
Nú fór liann að hlæja. Við
grenjuðum af hlátri. Kórsöngur-
inn frá Finnlandi kafnaði alveg í
hlátrinum i olckur. Ég hló, ekki
svo mjög af því, að mér væri
skémmt, en mér létti fyrir brjósti
við það að Idæja. Við héldum
um magami af ofsahlátri, tár
komu fram í augun á okkur og
við engdumst sundur og saman
þar sem við sátum.
Eftir þetta var ég alltaf skilinn
eftir í hvert skipti sem farið var
með fangahóp „á skotæfingu“,
eins og við kölluðum það. Og