Dvöl - 20.01.1935, Side 8

8
D V Ö L
20. jan. 1935
Hressandi kveðjur
Eftir Moílie Faustman
Þegar ég var barn, hafði ég
sterka tilhneigingu til að „ganga
um kring“ og miðla gleði.
Þetta var löngu áður en
„boyscout“-hreyfingin hófst, svo
aðferðir rnínar voru algjörlega
frumlegar — í þá daga. Það get-
ur vel verið, að þær séu algengar
nú.
Ég hafði stöðugt hvetjandi og
uppörvandi orð á vörunum: Ef
ég mætti konu sem leiddi sér-
staklega ófélegan krakka, nam ég
staðar, horfði hug-fanginn á hann
og hálf-stamandi lét ég í ijós að-
dáun mína. En mæðurnar settu
upp sólskinsandlit. Það brást
aldrei.
En einu sinni mistókst mér.
Ég man vel eftir því, það var
snemma morguns, og ég á leið til
skólans. Við áttum fljótlega að
fá sumarleyfi, og ég hoppaði af
kæti niður götuna.
Þá var það, að ég mætti frúnni
með hundinn. Þetta var sá ljót-
asti hundur, sem ég nokkumtíma
hefi séð. Hann var lágfættur,
dró kviðinn, annað eyrað var rif-
ið og hann slefaði í þokkabót.
Frúin sjálf var allt annað en
giaðleg.
Hér var nú verkefni handa mér.
Ég fann hvöt hjá mér til að
gieðja frúna:
— Ó, hvað þetta er fallegur
hundur! Lifandi skelfing getur
hundurinn verið sætur! Er ekki
gaman að eiga svona indælan
hund ?
Frúin leit á mig. Ég hafði sagt
þetta í bezta skyni, bara til að
þóknazt henni, þó það hinsvegar
væri móðgun gagnvart hundinum.
Og þær skammir! Ég tók til
fótanna, en kerling Prammaði á
eftir mér með uppreidda regnhlíf-
ina í annari hendi en hundinn
dró hún með hinni. Og hún hellti
yfir mig bannfæringum.
Þrátt fyrir þennan atburð hélt
ég áffam að ávarpa fólk í hress-
aridi tón. Reynslan sýnir, að ó-
sannindi' og blekkingar geta gert
kraftaverk, þegar um lífsgleði er'
að ræða.
Það var t. d. héma um daginn,
að ég mætti Elísabetu. (Elísabet
er það eina sýnishom sem1 ég
þekki af yfirstéttinni. Hún er
eins og gluggi, sem gefur mer út-
sýn yfir ókunn svið).
Við mættumst úti í yndislegri
vorblíðunni. Blómin breiddu sig
móti sólunni, og ég heyrði í anda
Appolló leika á hörpuna ein-
hversstaðar úti í geimnum.
— Guð, hvað ég er þreytt,
sagði Elísabet og horfði ósköp