Dvöl - 20.01.1935, Síða 12

12
D V
Ö L
20. jan. 1935
Ekki hér að minnsta kosti. —
En klukknahljóðið ....
Það var víst og áreiðanlegt.
Klukknahljóðið það arria, sem barst
norðan úr fjöllunum, boðaði ætíð
feigð einhvers inn til heiða. Það
brást ekki. I þetta sinn barst hon-
um líklega til eyrna feigðarhljóm-
ur Söndru.
Gamli læknirinn var að útbúa
meðöl handa henni. Hann var
töfralæknir með meðöl, maðurinn
sá. Mörg kraftaverk hafði hann
gert um dagana. Það var sagt að
hann blátt áfram gripi fólkið út
úr kolsvartri eilífðinni, þó það
væri hálfhorfið og jafnvel meira
en það.
Honum mislíkaði að láta trufla
svefnfrið sinn, gamla manninum,
nema þegar dauðinn var annars-
vegar — eins og núna. Þá fann
hann til ábyrgðar sinnar sem em-
bættismaður konungsins. Hann leit
alvarlegur og hugsi upp á mynd-
ina af ofurstanum, móðurföður sín-
um, meðan hann blandaði meðalið.
Ekki hlýddi annað en hafa það
eitthvað krassandi og sterkt handa
þessum fjallabúum. Þeim dygði
ekki allt.
— Er þetta unnustan þín, Bör
Enason? spurði sá gamli. Það voru
ósköp að sjá hvað þessi finnapilt-
ur var þungleitur.
Læknirinn rótaði í skúffu og
leitaði einhvers, er vantaði.
Bör Enason greip um beltið og
laut áfram.
— Já, ekki er það langt frá því,
svaraði hann.
Að endingu hellti læknirinn
nokkrum sterkuru dropum í glasið
og tuggði í það taþpa. Har.n sagði
Finnanum skilmerkilega fyrir um
inntöku með&lsins og lagði ríkt á
við hann að þess yrði gætt, að
gefa ekki of marga dropa.
Við skulum vona að þetta
verði til að bjarga stúlkunni þinni,
sagði hann að lokum.
— Við sjáum nú til.
Bör Enason stakk glasinu í
buxnavasa sinn. Síðan dró hann
upp skinnpung úr vasa sínum og
var hann festur við vestið með
festi brugðinni úr svörtu kvenhári.
Hann kastaði hnefafylli af silfur-
dölum á borðið.
— Þetta er nokkuð mikið, mælti
læknirinn og rétti að hinum aftur
mikinn hlut fjárins.
— Þú átt þetta, mælti Bör.
Hann hafði þegar gripið um hrím-
stamt handgripið á útihurðinni.
— Taktu við þessu aftur, mælti
læknirinn. Við skulum lofa þessu
að bíða þangað til þú ert giftur
maður, Bör Enason. Málrómurinn
var vingjarnlegur,
Bör hallaðist upp að dyrastafn-
um þreytulogur á svip. — Eg
þyrfti víst að verða það á þessari
nótt. Það var svo hlýtt og þægi-
legt hér inni. Úti var frost og
tunglskin, en inni snarkaði i ofn-
inum, og þess á milli heyrðust
frostbrestir í veggjum stofunnar.
Læknirinn gamli varð einnig
þögull. Honum varð hugsað aftur
í tímann. Riddarinn á bleika hest-