Dvöl - 24.02.1935, Blaðsíða 6

6
D V Ó L
24. fcbr. 1935
Höll forsetans í Finnlandi
„Náðugi herra, góði, náðugi
herrau, greip frú Brinkala fram í,
„segið ekki meira, ég veit það án
þessu.
„Ilvað eiginlega á þetta allt að
þýða?u sagði vinkona mín föl og
utan við sig.
„Það þýðir þaðu, sagði ég, „að
þetta er herbergið mitt, bækurnar
mínar, og að þessi frú hefir gert
herbergið mitt að útlánssal að mér
fornspurðumu.
Vinkona mín hné niður á stól.
„Almáttugur!“ stundi hún upp
eldrauð í framan.
„Ég er þá búin að ganga um
herbergið yðar í heilan mánuð!
Ó, hvílíkt hneyksli!
Með venjulegum næmleik eldri
konu sá nú frú Brinkala, að henni
var ofaukið hér. Hún yfirgaf her-
bergið og lét okkur ein eftir.
„Svona fór þáð þáu, sagði ég 1
mjúkum ávítunartón. „Þér vilduð
ekki koma inn í herbergið mitt,
en eruð þá búnar að vera þar
hvorki meira né minna en þrjátíu
sinnum. En nú verðið þér kyrrar?
„Hvað leyfið þér yður,“ sagði
vinkona mín snúðugt, og lézt vera
móðguð, „hér í bókasafninu!u
Ilún varð samt kyr. En þegar
við yfirgáfum herbergið, tók ég
eftir nýju spjaldi á hurðinni, Nú
stóð þar skrifað:
Lokað vegna jarðai farar. |
Það mátti sjá, að húsmóðir mín
var við öllu búin.
Þegar við vorum að fara niður
stigann, lreddist frú Brinkala á
eftir mér og hvíslaði ísmeygilega:
„Nú vona eg að þér séuð ekki
lengur reiður við mig, þó að eg
lánaði út bækurnaru,
Nei, þær fara ekki allar í fötin
hennar frú Brinkölu.
Axel Guðmundsson^þýddi.