Dvöl - 24.02.1935, Blaðsíða 13

íebr. 1935
D V
ö L
^ þorpinu okkar. Við erum ofsa-
hrmddir um að verða neyddir til
aö greiða ættingjum hvíta manns-
iia mjög miklar bætur fyrir vígið,
°g við felum rúmfatnað vorn og
loðskinn, og yflr höfuð sem mest
af því sem við eigum, svo fátækt
vor verði mjög svo áberandi, og
allt útlit fyrir að við getum lítið
goldið eða ekki neitt. Og löngu
8íðar koma svo hvítir menn hing-
að. Það eru hermenn, og þeir taka
Yamikau höndum og hafa hann
& burt með sér. Móðir hans græt-
ur hátt, og eys ösku yfir höfuð
8ér, því hún heldur að nú verði
Yamikau drepinn, Og allir þorps-
ðóar álita Yamikau frá, og við er-
l,m glaðir af því engra bóta var
krafist.
Þetta var að vorlagi, eftir að ísa
loysti af vötnum. Eitt ár líður —
tvö ár líða. Aftur er vor og ísinn
er horfinn af vötnunum. Og þá
kernur Yamikau — sem var dauð-
Ur — aftur heim til okkar, og
hann er þá ekki dauður heldur
l'fandi og sílspikaður, og við vit-
um að honum hefir liðið vel, allt
af haft nóg að bíta og brenna. Hann
Var líka í fallegum fötum, klædd-
Ur alveg eins og hvítur maður,
°S honum hefir einnig faríð fram
! visku, og það svo að hann varð
^rátt höfðingi okkar.
Og hann hefir undarlega hluti
segja af háttum hvítu mann-
anna, því hann hefir farið langt
lntl í land þeirra, og séð margt
°8 mikið. Fyrst var hann fluttur
18
ofan Yukonfljótið, þangað til það
þrýtur og hverfur út i feikilega
stórt vatn, sem er stærra en þur-
lendið, já jafnstórt himninum. Eg
veit ekki hvað Yukan er stór, en
Yamikau veit það. Eg á bágt með
að trúa því að til sé vatn stærra
en þurlendið — já jafnstórt hímn-
inum, — en Yamikau hefir séð
þetta. Hann sagði mér líka að
þetta vatn væri salt, en það er
undarlegt, og yfirgengur minn
skilning.
En hvíti maðurinn þekkir sjálf-
ur alla þessa undarlegu hluti, svo
best er að eg þreyti hann eigi með
fjasi mínu um þá. Eg ætla bara að
segja frá því sem kom fyrir
Yamikau. Hvíti maðurinn gefur
honum allt af nógan og góðan
mat. Allt af etur Yamikau, og allt
af er nógur matur til. Hvíti mað-
urinn á heima í landi sólarinnar,
þar er mjög heitt, og þar eru eng-
in loðskinn af dýrunum, en samt
eru þau ekki hárlaus. Þar verða
jurtirnar stórar og sterkar og verða
að rnjöli, baunum og jarðeplum.
Og í landi sólarinnar er aldrei sult-
ur. Allt af er nógur matur til. —
Eg veit þetta ekki — en Yamikau
segir svona frá.
Og hér kom undarlegt fyrir
Yamikau. Aldrei gerði hvíti mað-
urinn honum nokkuð til miska.
En hann fékk mjúkt og hlýtt rúm
til að sofa í, og firn af góðum mat.
Þeir flytja hann yfir saltvatnið
mikla, sem er jafnstórt himninum.
Hann er í eldbát hvíta mannsins,