Dvöl - 12.05.1935, Blaðsíða 3

12. maí 1935
D V ö L
3
A f b r ý ð i
Eftír Jón Kr.
Arnór gekk fram og aftur um
8'ólfið í litla kerberginu, sem hann
hafði fyrir skömmu tekið á leigu.
tfann var álútur og þungbúinn og
lireyfingarnar tryllingslegar.
»Hann ætlar að taka hana af
iftér/c tautaði hann og beit saman
^Ónnunum. »Fái hann tækifæri til
íJess að koma fram opinberlega, þá
eru vopnin í hans höndum. J\ei,
iJað skal aldrei verða! Hún skal
verða mín!« Við þessi s ðustu orð
'6it hann upp og barði saman hör.d
^num. Hann siaðnumdkt snögg-
^ega v.'ð borðið, sem stóð út Við
klu^gann, og barði hne.anum í
iJað. »1 kvöld! — Já — hann skal
Verða sér til skammar! Hann skal!«
evæsti hann út milli tannanna. Hið
^Uglega og laglega andlit harrs var
^fniyndað af æsingi. — Hann
pgnaði skyndilega, gekk að legu-
ekknum, þar sem hann oft hafði
útið sig dreyma um Huldu Stefáns,
kastaði sér niður á hann. Hann
°kaði augunum, en herkjulegir
^aettir komu kringum munninn.
ívað var það, sem hann hafði í
lciga?
Það var komið kvöld.
^ið dyr samkomuhússins »Ið-
llón« stóð stór mannþyrping. Það
að fara að opna húsið. Allir
,þeirrar stundar með óþreyju,
^ví að eftir rúmlega hálfa klukku-
stund ætlaði hinn efnilegi, rómaði
söngvari, Kristinn Karlsson, að
syngja. Einkum höfðu margar i ng-
ar stúlkur þrengt sér að dyrunum
og dregið þangað unga menn með
sér. Þeirra á milli var söngvarinn
kallaður »fallegi maðuiinn m.ð
fallegu augun«, — ungar stúlkur
eru oftast hrifnari af fögrum 1 k-
ama, en fagurri list. — Loks var
samkomuhúsið opnað. Menn tóku
að þyrpast inn. Að skammri stunclu
liðinni voru öll sæti fulLkipuð.
öðum le'.ð að óska.tund hins
r.nga söngvara. — Hann beið í 1 :lu
herbergi að baki leiksv,ðsins. —
Víst var þetta óskastund hans! Frá
því hann var á unga aldri, hafði
hann hel/að líf sitt töfravaldi tón-
anna. örðugleikar ýmiskonar höfi u
verið honum þröskuldur á þroska-
vegi, en þó hafði honum, með til-
styrk nokkurra vina, tekist að
komast til útlanda cg af!a sér þar
allmikillar söngmenntunar. Hafði
hann tekið þar svo skjótum fram-
förum, að hann var tekinn sem
söngvari í allerfiða óperu. Hann
hlaut lof, sem lamaði hann af gleði.
Erlendar tungur höfðu talað um
hann með tilfinningu og lotningu.
En innsta þrá hans var ætíð sú,
að orð þessi yrðu endurtekin á
hreimfagra móðurmálinu hans. Og
nú leið að þessari stundu, er þrá
hans fengi fullnægingu. — En nú