Dvöl - 12.05.1935, Blaðsíða 4

í
D V
Ö L
12. mai
var einnig fleira, sem bundið var
þessari stundu. Nokkur undanfar-
in ár hafði hann verið leynilega
trúlofaður Huldu Stefáns. Ef söng-
ur hans yrði rómaður þetta kvöld,
myndi hann geta sungið oftar og
hagnast efnalega. Þá væri annari
þrá hans fullnægt, — þá gæti hann
gengið að eiga Huldu., Ást hans á
listinni hafði eigi lokað hjarta hans
fyrir hinni mannlegu ást, eins og
svo oft vill verða fyrir ungum lista-
mönnum. — Stundin var að koma.
Eftir rúmlega eina mínútu átti
hann að fara fram á sviðið. Fólk-
ið myndi klappa, forspilið hefjast
og svo kæmi söngurinn! — Krist-
inn var svo glaður og hugfarginn
í draumum sínum, að hann var þess
fullviss, að sér myndi takast all-
áheyrilega.
Allt í einu hrökk hann upp úr
draumum sínum við það, að stúlk-
an, sem annaðist aðgöngumiðasöl-
una, hálf-kallaði í dyrunum: »Er
Kristinn Karlsson, söngvari hér?«
»Hann er hér,« svaraði hann og
gekk til hennar.
»Þér eruð beðinn að koma fljótt
til stúlku, sem heitir Hulda Stef-
áns, því að hún hefði meiðst hættu-
lega!« sagði stúlkan og hvarf úr
dyrunum.
Það var eins og tvíeggjað sverð
væri rekið í gegnum tilfinningaríkt
hjarta hins unga, káta söngvara
við þessa fregn. Hann gekk að stól
og kastaði sér niður á hann. Kald-
ur sviti spratt út á enni hans og
varirnar kipruðust saman. Guð
minn góður! Hvað þetta gat níst
hann sárt! Hulda! hvers vegna
þurfti þetta að koma fyrir núna,
einmitt á þessari stundu. Heilla-
stundin var allt í einu orðin að o-
heillastund! Köld og tilfinninga-
laus virtust örlögin hafa slegið
hjarta hans með eiturvafðri svipn
sinni! Vegna ástarinnar varð hann
nú að færa stóra fórn, — hann
varð að fórna frægð sinni á altari
ástarinnar. Hann varð að aflýsa
söngnum. Með því hlaut hann a^
vekja óánægju meðal fólksins,
ef til vill vekja reiði meðal þess,
sem yrði síðan til þess að vekja
mótstöðu gegn honum á framtíðai"'
braut hans. Tvö öfl börðust ör-
væntingarbaráttu í huga hans-
Annað var hin mannlega ást, en
hitt var frægðin. Ástin varð yfir'
sterkari. — Hann stökk upp a^
stólnum, þerraði svitann af enni
sér. Hann hafði tekið ákvörðun-’
Hann varð að aflýsa söngnum! Þ&ð
var bezt að ljúka því af sem allra
fýrst. — Hann slagaði að litlu dyr'
unum, sem lágu inn á leiksviðið-
»Eigum við að fara inn alveg
strax?« spurði sá, sem ætlaði a^
leika undir söng hans.
»Nei, bíðið þér. Ég ætla einn,4
stamaði hann og opnaði dyrnar-
Þegar hann steig fyrsta sporið inn
fyrir dyrnar, sortnaði honum fyr*r
augum. En hann harkaði af sél'-
Þegar hinn ungi, glæsilegi söngv'
ari birtist á sviðinu, braust frap1
dynjandi lófaklapp, sem virtis1
eins og þungur fagnaðarniðnr-