Dvöl - 19.05.1935, Síða 3

10. maí 1986
D V ö L
i
T ómthúss-Bjössi
Eftir Ólaf Jóh. Sigurðsson (16 ára)
Þetta var á föstudaginn langa.
Himininn var skýj aþungur og
hrannaður og jörðin var alþakin
drifhvítri lausamjöll. Dálítii gola.
Skaflæðingur.
Gnauðandi brimhljóðið gaf tii
kynna að þá og þegar gæti skoll-
ið á ofsaveður.
Og Tómthúss-Bjössi kafaði ó-
færðina og blés og másaði. Hann
var á leið út að Felli. Þar bjó
presturinn.
Tómthúss-Bjössi var digur og
riðvaxinn. Tilsýndar minnti hann
ónotalega mikið á sauðsvartan
bandhnykil.
Öðru hvoru nam hann staðar,
kastaði mæðinni og tautaði við
sjálfan sig. Hann var nú kominn
yfir sextugt, karltuskan, og það
þurfti ekki að undra, þótt lífsfjör.
ið væri farið að segja af sér;
enda hafði hann unnið óslitið um
dagana.
Bjössi átti heima alllangt frá
öðrum bæjum, í kofaskrifli á
granda niðri við sjóinn. Þar bjó
hann tómthússbúskap með Rönku
konu sinni.
Bæði voru orðin ellihrum og
þau höfðu neyðst til að segja sig
til sveitar fyrir ári síðan. — Allir
vita hvað það er rnikið gleðiefni
fyrir gamalmenni.
Og nú var ekkert að bíta eða
brenna í kotinu. Vetrarforðinn,
sem hreppsnefndin hafði úthlutað
þeim var algjörlega þrotinn. Þess
vegna var Bjössi á leið til prests
ins að leita liðsinnis hans. Séra
Tómas var þó hreppsnefndarodd-
viti og gat hjálpað þeim ef hann
vildi. Hann var heldur ekki svo
fátækur, drottinsþjónninn.
1 dag hafði orðið messufall,
vegna þess að allir bjuggust við
óveðri, svo að blessaður prestur-
inn hlaut að hafa tíma til að tala
við hann. Svo hafði þetta komið
fyrir, með Rönku. Hún var veik.
Ekki dugði að láta hana liggja
hjálparlausa og svanga.
Ef til vill þyrfti hún læknis-
hjálp, og ef til vill meðöl.
Máske þetta yrði líka hennar
síðasta lega? —
Bjössi gamli nam staðar, snýtti
sér og tautaði í skeggið. Hann
var nú kominn langleiðis og inn-
an stundar átti hann að standa
biðjandi fyrir framan séra Tómas.
Sér var nú hver gleðin í ellinni!
Jæja. Ekki skyldi hann bresta
kjark. Ednú .sinni þekkti hann
séra Tómas, en það var bara svo
langt síðan .... þá var hann al-
mennt kallaður Tommi litli, enda
var hann bæði lítill og skítugur —
og gáskafullur í tilbót; sonur fá-
tæku hjónanna í Garði. Þá höfðu