Dvöl - 19.05.1935, Qupperneq 16

16
D V
Ö L
19. maí 1935
upp úr brjóstvasanum á slitna yf-
irfrakkanum sínum.
„Þessi er ágætur“, sagði hann
með óttalega hárri röddu, og
þegar hann kom að þeim næsta,
„þessi er nú ekki slæmur heldur,
bara aðeins of þykkur“. Allan
tímann leit hann út eins og hann
væri fastákveðinn í að kaupa að
lokum einhvern af þessum búð-
ingum, og ég er viss um að hon-
um kom aldrei í hug, að hann
væri á nokkurn hátt að gabba
verzlunina. Aumingja karlinn!
Ef til vill hafði liann tapað eig-
um sínum og varð nú að láta sér
nægja að smakka svona á búð-
ingunum i stað þess að hafa efni
á, eins og í gamla daga, að velja
bezta búðinginn og bera hann
heim undir hendinni.
Gamli maðurinn var svo aum-
kunarverður og átti svo illa
heima í ös hins glaðlega og vel-
megandi fólks, sem var að kaupa
til jólanna. Allt i einu fékk ég á-
kafa löngun til að gera góðverk,
en slík tiltæki valda svo oft sárs-
auka í stað gleði. Eg gekk til hans
og sagði:
„Fyrirgefið, herra minn, viljið
þér gera mér greiða? Leyfið mér
að kaupa lianda yður einn af
þessum búðingum. Mér þætti
vænt um, ef ég mætti það“.
Hann hrökk við, eins og ég
hefði stungið hann með hníf og
blóðið þaut fram í hrukkótt and-
litið.
„Afsakið“, sagði hann, og í
röddinni fólst meira stolt en ég
hefði getað búizt við af honum,
eftir hinu tötralega útliti að
dæma, „ég held, að ég hafi ekki
ánægjuna af að þekkja yður. Þér
hafið vafalaust tekið mig fyrir
einhvern annan“. Svo tók hann á-
kvörðun í skyndi, sneri sér að
búðarstúlkunni og sagði hátt og
skýrt: „Viljið þér gera svo vel
að láta utan um þennan hérna.
Ég ætla að fá hann“, og benti á
einn stærsta og dýrasta búðing-
inn.
Stúlkan varð steinhissa, en bjó
svo um búðinginn. Gamli maður-
inn tók nú upp úr vasa sínum
smáveski, svart og' velkt og fór að
telja peningana fram á borðið til
þess að bjarga „heiðri“ sínum,
réðist hann í kaup, sem hann
hafði engin efni á að gera, og
vegna þessa yrði hann að öllum
líkindum að neita sér um margt
annað. Ég þráði heitt að geta
tekið aftur hin lítt hugsuðu og ó-
viðeigandi orð mín. En það var
um seinan, og ég fann, að það
bezta, sem ég gat gert, var að
fara burt.
„Þér borgið þarna við púltið“,
sagði búðarstúlkan, en liann virt-
ist ekki skilja hana, heldur reyndi
stöðugt að koma peningunum í
lófa hennar. Það var það síðasta,
sem ég sá eða heyrði til gamla
mannsins. Nú getur liann aldrei
komið þangað framar til þess að
smakka á rúsínubúðingum.
Þ. G. þýddi.