Dvöl - 09.06.1935, Síða 7

y júni 1935
D V Ö L
»
Konan sem gerði við stólana
Eftir Gay de Maupassant.
Það var á heimili de Bertrans
markgreifa, um það leyti semi
veiðitíminn byrjar. Miðdegisverði
var lokið, ellefu veiðimenn, átta
hefðarkonur, allt ungt fólk ásamt
héraðslækninum, sat við stórt,
lýst borð, þakið blómum og ávöxt-
im. Það fór að tala um ástamál,
en af því spunnust miklar umræð-
ur, sem aldrei fyrnist yfir, um
það, hvort sönn ást sé möguleg
aðeins einu sinni eða mörgum
sinnum.
Dæmi voru tilgreind um menn,
sem’ aðeins höfðu elskað einu'
sinni, og önnur um þá, sem elskað
höfðu oft og heitt.
Karlmennirnir álitu yfirleitt, að
þessi ástríða gæti oft náð tök-
um á sömu persónu, eins og sjúk-
dómur, og aðkastið gæti orðið því
verra, ef hindranir yrðu fyrir.
Þó að þessi skoðun á málinu væri
ómótmælanleg, þá fullyrtu kon-
urpar, sem byggðu skoðanir sínar
á skáldskap, frekar en athugun,
að ást, sönn ást, hin mikla ást,
gæti aðeins einu sinni komið yfir
hvern einstakling og slíkt væri
eins og elding, og það hjarta, sem
einu sinni hefði orðið snortið af
slíku, yrði ávalt eftir það svo
snautt, rúið og visið, að engin
sterk tilfinning, ekki einu sinni
draumur, gæti fæðst aftur í því.
Markgreifinn, sem ekki hafði
verið við eina fjölina felldur,
barðist ákaft gegn þessari skoð-
un og mælti:
— Ég fullvissa ykkur, að mað-
ur getur elskað oft af öllu hjarta
cg allri sál. Þið talið um menn,
sem hafið fyrirfarið sér út af
ástamálum, sem sönnun þess, að
ekki ex1 hægt að elska aftur. Þá
vil ég segja, hefðu þeir ekki
íramið slíka flónsku, sem svifti
þá öllum möguleika til jafnvægis,
þá hefðu þeir jafnað sig, og orð-
ið ástfangnir aftur og aftur allt
til endadægurs. Það er líkt á
komið með þeim, sem elska og
drekka; þeim sem hafa orðið
drukknir, drekka aftur, þeir sem
hafa elskað, elska aftur, — þetta
er u n d i r eðli hvers og eins
k o m i ð.
Fólkið kaus nú læknirinn sem
dómara. Var hann maður við ald-
ur og hafði stundað sjálfstæðar
lækningar í París, en síðan dreg-
ið sig í hlé til sveitakyrrðarinnar.
Hann átti að gefa úrskurð sinn,
en hann mælti aðeins: „Eins og
markgreifinn segir, þá er þetta
komið undir eðli hvers og eins,
en hvað mig snertir, þá hefi ég
þekkt mikla ást, sem hélzt sam;-
fleytt í fimmtíu og fimm ár, án
þess að nokkur dagur breytti