Dvöl - 09.06.1935, Qupperneq 19

ö. júní 1935
D V
Ö L
15
þekktist ekki, því annars biði viss
tortíming- þeirra beggja.
Þegar hinn bróðirinn sá hvern-
ig komið var og ekki var um ann-
að að ræða, fékkst hann loks til
þessa, lét svo steininn í vegginn
og fór heim með höfuð bróður
síns.
Daginn eftir kom konungur í
fjárhirzluna, en varð meira en
lítið hissa að finna þjófinn höfuð-
lausan í gildrunni, en bygginguna
heila og óskemmda allsstaðar og
engin merki þess, að inn í hana
hefði verið komið.
I þessum vandræðum ákvað
hann að lík hins látna skyldi
liengt upp fyrir utan hallarvegg-
iim. Voru varðmenn settir að gæta
þess og var þeim skipað að taka
Iivern þann höndum, er tárfelldi
eða sýndi hryggðarmerki í návist
þess, og skyldi sá hinn sami strax
færður fyrir konung.
Þegar móðir bræðranna heyrði
að þannig hefði verið farið með
lík sonar síns, varð hún sárhrygg
og skipaði nú syni sínum að hafa
einhver ráð og ná í lík bróður
síns, og ef hann beitti sér ekki
strax fyrir því, þá hótaði hún
að ganga fyrir konung og segja
honum, að hann væri hinn ráns-
maðurinn.
Sonur hennar gerði allt til þess
að friða hana, en allar þær
tilraunir hans voru árangurslaus-
ar, hún hélt sér við efnið þar til
hann varð loks að láta undan
áleitni hennar, greip hann þá til
þess bragðs, sem hér segir: Hann
fyllti nokkra leðurbelgi af víni
setti þá upp á asna, sem hann
rak á undan sér, þar til hann
kom' nálægt þeim slóðum, sem
varðmennirnir gættu líksins, þá
leysti hann böndin lítið eitt frá
hálsunum á skinnunum, svo vínið
lak töluvert niður. Rak hann nú
asnana hjá varðmönnunum og
hrópaði hátt og reif hár sitt og
þóttist ekki vita á hvern af belgj-
unum hann ætti að ráðast fyrst
til þess að stöðva lekann.
Þegar varðmennirnir sáu vínið
leka, þá þustu þeir allir að ösn-
unum og urðu harla glaðir.
— Allir höfðu þeir ílát með
sér, sem þeir héldu hér og þar
undir lekanum. Eigandi vínsins
þóttist nú verða reiðru og helti
yfir þá skömmum, en við það brá
þeim svo, að þeir gerðu allt til
þess að frið hann, og loks virtist
hann mýkjast og komast í dágott
skap. Hann rak því asnana þarna
út af veginum, tók ofan af þeim,
og fór að reyna að laga belgina,
og spjallaði við varðmennina á
meðan, en einn af þeim tók nú
að gera að gamni sínu við hann,
svo hann fór að hlæja, og gaf
þeim loks einn vínbelginn. Þeir
ákváðu nú að setjast að sam-
drykkju þarna á staðnum, og
margbáðu hann að dvelja nú með
þeim og drekka, svo hann lét
loks undan og varð kyr hjá þeim.
En við það að skála saman,
varð kynningin betri, svo hann